Historia literatury polskiej w dziesięciu tomach: Dwudziestolecie międzywojenne

Fenomenem kultury dwudziestolecia międzywojennego był bujny rozkwit życia literackiego. Cechował go, niespotykany na taką skalę dotąd, rozwój prasy i oficyn wydawniczych oraz powstanie grup literackich: Skamandra, Kwadrygi, Czartaka, Kameny, Okolicy Poetów, Żagarów i wielu mniejszych (np. lubelskiego Reflektora). Charakterystyczne dla życia literackiego okresu międzywojennego było to, że centra rozwoju kultury przesunęły się z wielkich ośrodków, jak Warszawa czy Kraków, do mniejszych miast: Poznania, Lublina, Wilna oraz na prowincję. W Ostrzeszowie w Wielkopolsce Stanisław Czernik wydał "Okolicę Poetów". W Wadowicach staraniem Emila Zegadłowicza wyszły trzy pierwsze numery czasopisma "Czartak". Poeci zawiązują grupy, ogłaszają wspólnie manifesty i wydają pisma. Grupa rówieśnicza jest z reguły pierwszym czytelnikiem i recenzentem napisanych utworów. Życie literackie ogniskuje się w redakcjach i kawiarniach. Kawiarnie stają sie dla twórców drugim domem . Najpopularniejszą była Warszawska Kawiarnia Poetów Pod Picadorem, mieszcząca się na Nowym Świecie , gdzie po raz pierwszy 29 listopada 1918 roku z publicznością licznie zgromadzoną spotkali się Julian Tuwim, Antoni Słonimski i Jan Lechoń. Wieczory poetyckie, podczas których czytano wiersze, organizowano do kwietnia 1919 roku. Do trójki przyjaciól dołaczyli inni: Kazimierz Wierzyński i Jarosław Iwaszkiewicz. Tak powstała najsłynniejsza grupa literacka.