Recenzja książki: Ania z Avonlea Recenzuje: Danuta Szelejewska Ten, kto czytał Anię z Zielonego Wzgórza, absolutnie nie może zlekceważyć kolejnych tomów zaskakujących przygód sympatycznego Rudzielca. Ponieważ Ania Shirley – wszak o niej tu mowa – od pokoleń zjednywała sobie serca czytelników na całym świecie, seria powieści psychologicznych autorstwa kanadyjskiej pisarki Lucy Maud Montgomery cieszyła się i nadal cieszy niesłabnącym zainteresowaniem. Pomimo ponadstuletniej obecności na rynku wydawniczym, niczego nie straciła ze swej aktualności. Wciąż od nowa wzrusza postawa Ani, zwracającej uwagę otoczenia nie tylko płomiennie rudymi włosami, ale przede wszystkim bujną wyobraźnią, niezwykłą gadatliwością i oślim uporem. Tym razem akcja rozgrywa się w Avonlea, fikcyjnej wsi, usytuowanej na Wyspie Księcia Edwarda. Jej mieszkańcy (z małymi wyjątkami) zadowoleni byli z obecności Ani, która – powróciwszy do nich jako nauczycielka – odpłacała miłością, obdarzała przyjaźnią, ale i potrafiła się obrazić. W historii opowiedzianej przez Lucy Maud Montgomery nie brakuje barwnie opisanych przygód uwielbianej przez uczniów Ani: niezwykła umiejętność wykrywania bratnich dusz, sprzedaż krowy pana Harrisona, barwne konwersacje z przyjaciółmi, brzemienne w skutki oczekiwanie na przyjazd wymarzonego gościa, mrożące krew w żyłach poczynania jednego z bliźniaków – to tylko niektóre z sytuacji, w których znalazła się (bardziej lub mniej świadomie) bohaterka powieści. Świat Ani z Avonlea jest bliski czytelnikowi, który w swojej zwykłej, szarej codzienności odnajduje wydarzenia łudząco podobne do tych z Avonlea, co sprawia, że na lekturę poświęca się każdą wolną chwilę.

Kartoteka pozostaje ideałem współczesnego dramatu, wciąż żywotnego, obecnego na scenie od swej prapremiery przez ponad trzydzieści pięć lat. Wizja teatralna i forma dramatyczna przy całej oryginalności wyrosły z tradycji dramatu polskiego i nadal posiadają walory inspirujące. Można je porównywać z rolą, jaką w dziejach form artystycznych odegrało Wesele Stanisława Wyspiańskiego. Edycja Kartoteki i Kartoteki rozrzuconej, połączonych w dopełniającą się wreszcie całość, opatrzona została materiałem dokumentacyjnym (zdjęcia, noty, sprawozdania z prób) oraz aktualnym kalendarium, poprzedzona interesującym odczytaniem dzieła przez krytyka młodego pokolenia. Dzieło znalazło się w siódemce najważniejszych książek roku, nominowanych do Nagrody NIKE 98. (empik.pl)

18 maja 1920 roku, o dziewiątej rano, nie było mnie jeszcze na świecie. Jak mi później powiedziano, urodziłem się między piątą a szóstą. Mniej więcej w tym samym czasie, po południu między piątą a szóstą, tyle że pięćdziesiąt osiem lat później, zostałem wybrany na papieża. Kiedy byłem w gimnazjum… Adam S. Sapieha, metropolita krakowski, wizytował naszą parafię w Wadowicach… Po moim przemówieniu zapytał katechetę, na jaki kierunek studiów wybieram się po maturze… „Idzie na polonistykę”. Na co arcybiskup miał odpowiedzieć: „Szkoda, że nie na teologię”. Studia zostały przerwane na początku drugiego roku, wkrótce też zacząłem pracować w kamieniołomie… przydzielono mnie do pomocy tzw. strzałowemu…, nieraz tak się do mnie odzywał: „Karolu, wy tobyście poszli na księdza. Dobrze byście śpiewali, bo macie ładny głos, i byłoby wam dobrze…” Nie zapomnę słów, które w dniu 16 października 1978… wypowiedział do mnie Prymas Tysiąclecia w momencie, gdy zbliżała się decyzja konklawe: „Jeśli wybiorą, proszę nie odmawiać”. Bardzo mi wówczas pomógł. Mogłem odpowiedzieć na pytanie zadane mi po wyborze: „przyjmuję”.