„Lokomotywę”, „Rzepkę” i „Ptasie radio” autorstwa Juliana Tuwima znają wszyscy Polacy. W serii Muzeum Książki Dziecięcej poleca prezentujemy mocno już zapomniane wydanie z 1958 roku w opracowaniu graficznym jednego z twórców polskiej szkoły plakatu, Jana Lenicy. Na stronie tytułowej znajdziemy jeden z najzabawniejszych portretów autora, któremu kanarek przysiadł na piórze. Lokomotywa jest wielka i ciężka, mknie przez nowoczesny świat. Scena, w której rzepka wyskakuje z ziemi, jest dynamiczna i wesoła. Córka Juliana Tuwima, Ewa Tuwim-Woźniak, ilustracje mistrza Jana Lenicy stawia na równi z najbardziej rozpoznawalnymi obrazkami Marcina Szancera. Warto sięgnąć po to konkretnie wydanie, odwołać się do wspomnień, a jednocześnie pokazać dzisiejszym małym czytelnikom przykład doskonałego opracowania edytorskiego.

"Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza stanowi spisaną trzynastozgłoskowcem (a więc stylem podniosłym), zawartą w dwunastu księgach epicką opowieść o szlachcie polskiej początku XIX wieku. Jako epopeja narodowa, która miała "trafić pod strzechy", czyli do wszystkich Polaków, również tych niezaliczających się do elit majątkowych, urzędniczych czy umysłowych --- jest prawdopodobnie najsłynniejszym dziełem czołowego polskiego poety romantycznego. Wśród najważniejszych wątków fabularnych "Pana Tadeusza" wymienić należy: spór o zamek Horeszków, historię waśni Stolnika i Jacka Soplicy, wątek przemiany tego ostatniego z awanturnika w patriotę, uwieńczoną zaręczynami miłość Tadeusza i Zosi, romans młodzieńca z Telimeną, kobietą dojrzałą, spór Asesora z Rejentem o psy myśliwskie (Kusego i Sokoła), a przede wszystkim wątek niepodległościowy, związany z wojnami napoleońskimi i walką Polaków pod sztandarami Księstwa Warszawskiego z Rosją. W związku z tym wątkiem pojawiają się na kartach "Pana Tadeusza" postacie historyczne: generał Henryk Dąbrowski oraz generał Kniaziewicz. Mickiewicz pisał "Pana Tadeusza" w Paryżu, począwszy od 1832 roku; dzieło zostało opublikowane w 1834 roku i od razu zyskało niemałą popularność. Określenia "epopeja narodowa" po raz pierwszy użyto w odniesieniu do "Pana Tadeusza" w 1863 roku, po dwóch nieudanych zrywach niepodległościowych, i wiązało się to raczej z politycznym zapotrzebowaniem na utwór pełniący wobec Polaków funkcje analogiczne do eposu homeryckiego: opisujący zbiorowość wraz z jej wierzeniami i zwyczajami w decydującej chwili dziejowej.