W czasach, gdy dobroć jest pojęciem niemodnym, telewizja zastępuje więzi rodzinne,a szkoła nie zawsze przekazuje dobre wzorce, warto zrobić wycieczkę w przeszłość, kiedy miłość, przyjaźń, odpowiedzialność i odwaga znaczyły tyle, ile powinny. Jedenastoletni bohater i narrator tego szczególnego, napisanego przed ponad 120 laty, pamiętnika, Henryk Bottini, opowiada o swojej szkole, rodzinie, ważnych wydarzeniach, błędach, które popełniał, uczuciach, jakie przeżywał. Towarzysząc mu przez cały rok szkolny poznajemy jego świat - kochającą rodzinę, kolegów z klasy: szlachetnego Garronego, dzielnego Precossiego, zabawnego Mularczyka i wielu innych, a także oddanych uczniom nauczycieli oraz tętniące życiem ulice Turynu. Ten obraz czasów naznaczonych nieustannym lękiem o zdrowie i życie najbliższych, ale także miłością do świeżo odzyskanej ojczyzny i entuzjazmem dla wiedzy, niesie wartości ponadczasowe - przykłady mądrej, pełnej szacunku rodzicielskiej miłości, przyjaźni przekraczającej bariery społeczne, wielkiego zaangażowania pedagogów w rozwój moralny i edukację uczniów, obrazy patriotyzmu, niezliczone przykłady dobroci i serca…. Ta książka, jak żadna inna, powinna być czytana wspólnie. Może zachęci nas do rozmowy? Może skłoni do refleksji nad naszym własnym życiem i dzisiejszymi relacjami między dorosłymi i dziećmi? Oddajemy w ręce Czytelników książkę w nowej wersji - uwspółcześnioną pod względem językowym i trochę skróconą. Jej przekaz pozostaje jednak wciąż taki sam... [www.lubimyczytac.pl].

Pozycja klasyczna literatury dziecięcej, na której wychowały się już pokolenia. Postać psa o ludzkich cechach stworzona przez Kerna i zobrazowana graficznie przez Kazimierza Mikulskiego bawi od lat dzieci i dorosłych. Książka wielokrotnie wydawana, ekranizowana i tłumaczona na kilkanaście języków. "Napisałem książkę o psie, a teraz sumienie mnie gryzie. Po 40 latach. Uchodzę za tego, co to wszystko wymyślił, a to guzik prawda. Ja rzeczywiście tę książkę napisałem, ale wymyślił ją pies. Mój pies. I to w dodatku pies, że tak powiem, płci pięknej, czyli suka. Miała literacko-teatralne imię: Farsa. Teżna F, jak Ferdynand. Była to wytworna ciemna bokserka o wdzięku perskiej księżniczki i wybitnych uzdolnieniach aktorskich. Występowała zresztą na scenie (w duecie ze swoją panią) w dwóch krakowskich teatrach: w Starym Teatrze (!) i w Bagateli. W Starym grała w Cudzie w Alabamie, a w Bagateli w Zielonym Gilu. Była profesjonalistką. Otrzymywała za to honoraria: 18 złotych za wieczó i niekiedy jeszcze dodatkowo mielony kotlecik, co nawet wybitnym aktorom się nie zdarza. Był taki wieczór, że w domu byliśmy tylko ja i ona. Ja stukałem sobie coś na swojej dziś już niemodnej maszynie, a ona leżała u moich nóg i spała. Początkowo spokojnie, a potem w tym jej śnie zaczęło się coś dziać. Szczerzyłą zęby, drżałą, przebierała łapami, jakby przed kimś czy przed czymś uciekałą. Nie ulegało wątpliwości: pies ma sny. Być może podobne do naszych? A może jej się śni, że jest człowiekiem?... I książka była gotowa. Pozostał drobiazg: trzeba ją było tylko napisać. Uff! Wyrzuciłem to z siebie. Sumienie, przestań gryźć". Ludwik Jerzy Kern