Różnorodność gatunkowa i tematyczna filmów Romana Polańskiego sprawiała wiele problemów obserwatorom jego twórczości. Czy można mówić o jednolitym stylu reżysera Noża w wodzie, Dziecka Rosemary, Tragedii Makbeta, Piratów czy Gorzkich godów? Pianista stanowi bardzo ciekawy element tej urozmaiconej układanki. Film sumuje zarówno doświadczenia życiowe, jak i artystyczne Polańskiego. Jest doskonałym przykładem połączenia dwóch obsesji człowieka i reżysera: obsesji prawdy i obsesji formy. Z fanatycznym zacięciem Polański dbał o odtworzenie zgodnych z prawdą historyczną szczegółów scenografii, rekwizytów, strojów, ale też o oddanie klimatu i przeżyć bohaterów. Podobnie postępował w przypadku innych swoich realistycznych filmów, jak Chinatown czy Tess. Martin Shaw, odtwórca roli Banka w Tragedii Makbeta przytacza ciekawą anegdotę z czasów swojej współpracy z polskim reżyserem. Jest on mistrzem w wychwytywaniu niezauważalnych wprost detali. Kiedyś zobaczyłem go, jak w furii darł na strzępy kostium, bo okazało się, że został uszyty na maszynie. Co się z wami, kurwa, dzieje, ludzie?! Przecież jest, kurwa, rok 1076!!! Ile było wtedy maszyn do szycia? Równie ważna jak prawda materialna jest dla Polańskiego prawda psychologiczna przedstawianych postaci, zgodna z JEGO wiedzą i wizją świata. Wiedzę tę kształtowały dramatyczne wydarzenia dzieciństwa i późniejsze niezwykłe losy. Spotykał ludzi sprowadzonych do poziomu ssaków, o których opowiadał jeden z jego pierwszych filmów krótkometrażowych. Dziwni ludzie w ab-surdalnym świecie, groźni dla siebie i innych. I takich właśnie bohaterów widzimy zarówno w Nożu w wodzie, Dziecku Rosemary, Makbecie, Lokatorze, Tess, Piratach, czy w Pianiście. Wszystkie najbardziej nawet odmienne od siebie filmy Polańskiego łączy też fanatyczna wręcz dbałość o artystyczną formę: kompozycję kadru, dozowanie napięcia, perfekcyjne łączenie obrazów i muzyki. Ta obsesja formy sprawiała, że reżyser powtarzał w nieskończoność poszczególne sceny na planie i wiele czasu spędzał przy stole montażowym. Dzięki temu osiągnął owe niewidzialne mistrzostwo, o którym mówiono przy okazji Pianisty; niezauważalne może dla przeciętnych widzów, ale oczywiste dla mistrzów rzemiosła filmowego, amerykańskich akademików, którzy Polańskiemu przyznali Oscara. Pełne panowanie nad formą filmów umożliwiło reżyserowi doświadczenie aktorskie, a także umiejętności plastyczne. Niewielu jego kolegów po fachu potrafi dokładnie zmaterializować na papierze swoje fantazje, narysować elementy scenografii, czy też potem odegrać przed aktorami przypisane im role. W dodatku Polański jest wrażliwy na muzykę i dlatego ścieżki dźwiękowe jego filmów należą do najciekawszych w kinie światowym. Rewelacyjne efekty akustyczne już w jego wczesnym Wstręcie nie powstały przypadkowo. Reżyser pisał w autobiografii: Zgranie dźwięku. To jedna z najbardziej żmudnych faz przy realizacji filmu, wymagająca niezwykłego opanowania (...) We Wstręcie dźwięk odgrywa kluczową rolę. W miarę nasilania się urojeń, zmysły Carol stopniowo wyostrzają się, dźwięki docierają do niej z coraz większym natężeniem kapiące krany, śmiech bawiących się w przyklasztornym ogrodzie zakonnic, itd. *** Pianista sumuje osiągnięcia twórcze Polańskiego, wyznacza czołowe miejsce reżysera w świecie współczesnej sztuki, a jednocześnie sumuje też dokonania ambitnego kina; tego, które szuka prawdy o człowieku, jego wielkości i małości, zarówno w czasach Makbeta, jak i w naszej epoce. Spis treści: Kraków i dziecko wojny 4 Między życiem a śmiercią 9 Aktor i kolarz 16 Próby ucieczki 20 Słodkie życie w Łodzi 24 W roli męża 29 Diabły i anioły 33 Czas wampirów 36 Zbrodnia w Bel Air 42 Arcydzieło: Chinatown 48 Najbezpieczniej w więzieniu? 51 Dziwne zbiegi okoliczności 56 Sukces zamiast klęski 59 Emmanuelle 62 Śmierć i pianista 68 Oscary 2003: Karnawał i Apokalipsa 72 Oliver Twist. Powrót do źródeł czasu... 76 Autor Widmo 82 Nagroda za całokształt i prawdziwa Rzeźnia! 85 On oraz inni 91 Kochany tyran 96 Mistrz i dzieci Freuda 100 Artyści po Oświęcimiu 103 Polański jako aktor 106 Role filmowe i teatralne Ro (...)

Przedmiotem publikacji jest współdziałanie szkoły specjalnej i rodziny w zaspokajaniu potrzeb rozwoju biologicznego, psychospołecznego i kulturalnego dziecka lekko upośledzonego umysłowo. Zbadanie i ukazanie tego problemu w dzisiejszych warunkach życia dzieci upośledzonych umysłowo i ich rodzin wydaje się zasadne poznawczo i wskazane z terapeutycznego punktu widzenia. Podjęte w publikacji badania stanowiły próbę odpowiedzi na następujące pytanie: Jakie są realne możliwości stymulowania rozwoju biopsychosocjokulturalnego dziecka upośledzonego umysłowo w stopniu lekkim w obecnych warunkach społecznych i oświatowych poprzez optymalizację współdziałania szkoły specjalnej i rodziny? Opracowanie składa się z części teoretycznej, metodologicznej i empirycznej. W części teoretycznej znajduje się analiza polskiej i zagranicznej literatury przedmiotu ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień dotyczących roli rodziny, szkoły i grupy rówieśniczej w zaspokajaniu potrzeb rozwoju biologicznego, psychospołecznego i kulturalnego dziecka upośledzonego umysłowo w stopniu lekkim, a także istoty upośledzenia umysłowego. Część metodologiczna prezentuje konceptualizację badań empirycznych. Zastosowane rozwiązania metodologiczne pozwoliły na hipotetyczne sformułowanie kierunków aktywności szkoły specjalnej i rodziny służącej stymulowaniu rozwoju biopsychosocjokulturalnemu dziecka upośledzonego umysłowo w stopniu lekkim oraz na opracowanie głównych założeń programu optymalizacji współdziałania tych dwóch środowisk wychowawczych. W części empirycznej znajduje się analiza uzyskanych wyników badań, przeprowadzonych w środowisku rodzinnym i szkolnym dzieci upośledzonego umysłowo w stopniu lekkim. Badania pozwoliły na poznanie i ocenę funkcjonowania środowiska rodzinnego i szkolnego, rozpatrywanego na gruncie zaspokajana potrzeb rozwoju biologicznego, psychospołecznego i kulturalnego tych dzieci. Konsekwencją takiej analizy i oceny było ukazanie możliwości i form stymulowania tego rozwoju dziecka w szkole i w rodzinie. Prowadzone badania ukazały również związek pomiędzy warunkami rozwoju biopsychosocjokulturalnego dziecka w rodzinie, wydolnością wychowawczą rodziców, a poziomem zagrożenia tego rozwoju. Pozwoliły także na określenie form i zakresu istniejącej współpracy między szkołą specjalną a rodziną oraz na poznanie oczekiwań rodziców woobec szkoły i nauczycieli. Jednocześnie dane pochodzące z rozpoznań dały podstawy do krytycznego spojrzenia na efekty tego współdziałania, stworzyły możliwości dla propozycji jego modyfikowania i postulowania badań naukowych w zakresie ulepszenie warunków rozwoju biopsychosocjokulturalnego dziecka i udoskonalenia współdziałania szkoły specjalnej z rodziną. Materiał badawczy jest wzbogacony opisami 20 przypadków uczniów, stanowiących ilustrację danego zagrożenia lub uwarunkowania.