Podczas śniadania Cześnik radzi się starego służącego, Dyndalskiego, co do swego ożenku z młodziutką Klarą, potem decyduje się jednak na starszą Podstolinę. Po chwili przybywa wezwany przez Cześnika Papkin, ubrany na modę francuską. Wprasza się na śniadanie i przechwala swoimi (zmyślonymi) podbojami sercowymi oraz bohaterskimi czynami. Cześnik wysyła go z poselstwem do Rejenta Milczka, który jest właścicielem połowy zamku kupionego niegdyś przez ojca Klary. Cześnik nie może sam dojść z sąsiadem do porozumienia. Papkin, bez powodzenia, próbuje się wykręcić od tego zadania. Chętnie natomiast zgadza się na przedstawienie Podstolinie w imieniu Cześnika jego matrymonialnych zamiarów. Kiedy okazuje się, że Rejent naprawia mur graniczny, wzburzony Cześnik wysyła wystraszonego Papkina, aby przepędził murarzy. Tymczasem Obok na wpół rozwalonego muru, w altanie, potajemnie spotykają się Klara i Wacław. Zapewniają się o wzajemnym uczuciu. Wacław ma dość ukrywania swej miłości i chce pojąć ukochaną za żonę. Spór Rejenta i Cześnika stanowi poważną przeszkodę w realizacji tego zamierzenia. Papkin aresztuje Wacława, kiedy ten zmierza do swojej części zamku po spotkaniu z Klarą. Dzięki temu Rejentowicz przebywa w domu Cześnika jako jeniec. Papkin przyprowadza do Cześnika Wacława i przechwala się swoim męstwem. Cześnik każe jednak więźniowi odejść i nie słucha jego namów do zawarcia pokoju z Rejentem. Papkin wspaniałomyślnie daruje Wacławowi wolność, ale ten upiera się, że zostanie w niewoli. W końcu ujawnia kim jest, wyznaje, że kocha Klarę i obiecuje Papkinowi sakiewkę złota za zachowanie milczenia przed Cześnikiem. Kiedy Klara dowiaduje się, że Wacław jest w domu Cześnika, wpada w panikę. Potem jednak namawia ukochanego, by zyskał przychylność Podstoliny, a wtedy może uda im się pobrać. Niestety Podstolina okazuje się być dawną miłością Wacława i jest szczerze rada ze spotkania z dawnym adoratorem. Na koniec Cześnik wysyła Papkina do Rejenta z wyzwaniem na pojedynek. Zrozpaczony i przerażony szlachcic wyrusza z tą misją. Rejent Milczek oświadcza synowi, że ożeni go z Podstoliną. Papkin odbywa trudną rozmowę z Rejentem, który wyraźnie go lekceważy i z rozmysłem straszy. Mimo to Papkin informuje Milczka o wyzwaniu go na pojedynek przez Cześnika, a następnie opuszcza niebezpieczną cześć zamku. Wcześniej jednak dowiaduje się o planowanym przez Rejenta ślubie Wacława z Podstoliną. Tymczasem w swojej części zamku Cześnik przygotowuje się do wesela i do pojedynku. Wraca Papkin z listem Rejenta. Po jego przeczytaniu wpada we wściekłość. Odzyskuje rezon, kiedy się dowiaduje, że w jego domu przebywa Wacław Rejentowicz. Niewiele myśląc postanawia ożenić go z Klarą i tym samym zemścić się na sąsiedzie. Zakochani wpadają w euforię. Ostatecznie sąsiedzi godzą się i wspólnie błogosławią młodym.

Moliere (1622-1673) należy do grona najwybitniejszych dramaturgów w dziejach kultury europejskiej. Nieśmiertelną sławę przyniosły mu takie arcydzieła, jak: Świętoszek, Don Juan, Mizantrop, Chory z urojenia czy Skąpiec. Skąpiec to jedna z najlepszych i najzabawniejszych komedii Moliere'a, która należy także do "żelaznego repertuaru" większości teatrów. W utworze tym komediopisarz prowadzi z czytelnikiem swoistą, zaskakującą grę balansując między komizmem a tragizmem. Moliere potrafi rozśmieszać do łez a równocześnie ukazać smutną, a nierzadko przerażającą prawdę o nas samych. Skąpiec jest, tak naprawdę, komedią o człowieku ogarniętym chorobliwą manią bogacenia się, posiadania majątku za wszelką cenę. A cena to naprawdę wysoka - zniszczone więzy rodzinne i samotność. Tytułowy bohater, Harpagon przestaje być komiczny, w scenach, które pokazują go jako ojca. Skąpstwo doprowadziło go do nie liczenia się z uczuciami swoich dzieci, córka i syn przeszkadzają mu w realizacji planów, a ich utrzymanie jest kosztowne. Co za tym idzie, Harpagon nienawidzi swoich dzieci i chce się ich pozbyć. W tym celu snuje małżeńskie plany - córkę wyda za każdego, kto weźmie ją bez posagu, syn powinien się ożenić ze starszą i odpowiednio bogatą wdową. Komedia ta uzyskuje więc całkiem niewesołe oblicze, jako studium tyranii i przemocy w rodzinie, a także skrajnego materializmu. I kto wie, czy właśnie nie to odczytanie jest najbardziej interesujące i aktualne dla współczesnego czytelnika. Jeśli ubierzemy Harpagona w elegancki garnitur, a siedemnastowieczny Paryż zamienimy na przykład na miasto X początku naszego wieku, to może się okazać, że Skąpiec nic nie stracił na swej aktualności. '