Trypolis, lata sześćdziesiąte dwudziestego wieku. Młodość niespokojnego Michele Balistreriego jest burzliwa jak ghibli, wiatr siekący wybrzeże tumanami pustynnego piasku. Młodzieńcze lata Mike’a naznaczają dwie okrutne śmierci, których przyczyny pozostają tajemnicą, dwie niemożliwe do pogodzenia miłości, udział w spisku przeciwko Kadafiemu i przymierze krwi, które naznaczy nie tylko ciała, ale i dusze czterech przyjaciół. // Rzym, wrzesień 1982. Młody komisarz Balistreri nocami znieczula się seksem, pokerem i alkoholem, a za dnia bez przekonania prowadzi śledztwo w sprawie śmierci Anity, południowoamerykańskiej studentki zamordowanej dzień po przyjeździe do włoskiej stolicy. Zaciągnięty dług wdzięczności każe mu też czuwać nad Claudią Teodori, dziewczyną stawiającą pierwsze kroki w show-businessie. Okazuje się jednak, że niewidzialna nić łączy współczesne zbrodnie z dawnymi. Idąc jej śladem, Michele Balistreri będzie zmuszony zanurzyć się w najmroczniejsze epizody swojej przeszłości, wrócić do czasów „piasku i krwi”, z którymi nigdy się do końca nie rozliczył. Na tej drodze miłość, przyjaźń i ideały zderzą się z poszukiwaniem bolesnej prawdy i niemożnością odróżnienia kto jest zdrajcą, a kto został zdradzony. Dopiero rozpaczliwy heroizm pewnej dziewczyny poprowadzi go za rękę do źródeł zła. / Czyta Adam Bauman

Wojna bezlitośnie pustoszy Europę. Do Pałacu Królewskiego w Madrycie przychodzi list, w którym mała Francuzka prosi hiszpańskiego monarchę o pomoc w odnalezieniu zaginionego na froncie brata. Bożonarodzeniowy gest króla względem Sylvie wywołuje lawinę zdarzeń... Zainspirowane historycznymi faktami Listy do Pałacu to poruszająca powieść o miłości w czasach zarazy wojennej. 28 czerwca 1914 roku w zamachu w Sarajewie zginął następca austriackiego tronu arcyksiążę Franciszek Ferdynand Habsburg, co zapoczątkowało I wojnę światową. Hiszpania, choć pozostała neutralna, odegrała w tym konflikcie ważną rolę. To w Madrycie aż do 1921 roku działał Urząd do spraw Ochrony Jeńców, zatrudniający pięćdziesięcioro czworo stałych pracowników, których wspierało pięćdziesięciu ośmiu wojskowych i trzystu dyplomatów. Zdołali oni pomóc dwustu tysiącom jeńców wojennych. Przeprowadzili repatriację siedemdziesięciu tysięcy cywili oraz dwudziestu jeden tysięcy rannych żołnierzy. Koszty funkcjonowania Urzędu pokrywał król Alfons XIII.