Systems

Pisma przedstawiają sztukę opartą na systemie, od jej początków w pracach z lat 50. do 70. XX wieku, po odrodzenie się w XXI wieku w dziełach czerpiących z najnowocześniejszej nauki. Pod koniec lat pięćdziesiątych eksperymenty, takie jak cybernetyczne rzeźby Nicolasa Schöffera czy programowe kompozycje muzyczne Johna Cage'a i Iannisa Xenakisa, przeniosły teorię systemów z nauk ścisłych do sztuki. W latach sześćdziesiątych artyści tak różnorodni jak Roy Ascott, Hans Haacke, Robert Morris, Sonia Sheridan i Stephen Willats zerwali z akceptowaną estetyką na rzecz otwartych systemów, które kładły nacisk na organizm ponad mechanizm, dynamiczne procesy interakcji między elementami oraz rolę obserwatora jako nieodłączną część systemu. Esej Jacka Burnhama na forum Artforum „Systems Aesthetics” z 1968 r. i jego wystawa „Software” z 1970 r. wyznaczały szczytowy punkt sztuki opartej na systemach, aż do jej odrodzenia się w zmienionych warunkach XXI wieku.