Podobno najbardziej lubimy te historie, które już znamy. To stwierdzenie może być nieco przewrotne w przypadku najnowszej powieści Louise O’Neill. Pod Taflą to opowiedziana na nowo historia andersenowskiej Małej Syrenki. Gaia jest syreną, która marzy o świecie bez dworskich zasad i ojcowskich nakazów. Tak jak jej baśniowy pierwowzór buntuje się, i wypływa na powierzchnię, gdzie spotyka chłopaka. Ten odsłania przed dziewczyną beztroski świat, do którego Gaia zapragnie dołączyć. Czytelnicy wiedzą już jednak, ze ten krok wymaga poświęcenia. Co zrobi dziewczyna, by spełnić marzenie o wolności i stąpaniu po lądzie? Co się stanie, gdy zabraknie jej odwagi? Książka O’Neill pozwala zagłębić się w świat magicznych istot i trudnych do pokonania barier. Jest przy tym historią walki o swój głos, o wolność i równość. Wpisuje się tym samym w coraz bardziej popularny nurt opowieści „girlpower”, prowokując do myślenia i motywując.

W swojej najnowszej książce Filip Springer wyrusza na Północ, by odnaleźć Jante. Znane z powieści Aleksandra Sandemosego Uciekinier przecina swój ślad miasteczko odcisnęło swoje piętno w zbiorowej wyobraźni Skandynawów. Prawo Jante to jedenaście restrykcyjnych zasad, z których dziesięć zaczyna się od „nie sądź”: nie sądź, że jesteś kimś, że jesteś lepszy czy mądrzejszy, że do czegoś się nadajesz i że wolno ci się z nas śmiać. Gdyby jednak okazało się, że Jante wcale nie jest krainą geograficzną? Co jeśli nie da się od niego uciec? Opowieść Springera odkrywa mroczną stronę „najs­zczę­śliw­szyc­h krajów świata”. Oczy mieszkańców, śledzące uważnie każdy krok nowego przybysza i niechęć do rozmów z obcymi układają się w świat pełen niedomówień, rozpięty miedzy fikcją a prawdą. Opowiadając o nim, Springer tworzy obrazy niemal wyjęte z dreszczowców, spotęgowane poprzez zimne, oszczędne kadry skandynawskich miasteczek. Ukazuje wyraźnie, iż Jante, z całą nietolerancja, pochwałą przeciętności i tłumieniem ambicji tkwi niemal w każdym człowieku.

Czy kilka cyfr może doprowadzić do katastrofy? • Hans Kleinman wybitny fizyk oraz jeden z asystentów Einsteina. Pewnego dnia zostaję napadnięty we własnym domu. W ciężkim stanie trafia do szpitala, gdzie prosi o wezwanie swojego ucznia i przyjaciela, Davida. Wie, że jest jedyną osobą, którą może obdarzyć zaufaniem. Zanim pożegna się ze światem, powierza mu ciąg szesnastu cyfr, które mogą pomóc w rozwiązaniu teorii ostatecznej. • Od tej chwili David staje się zwierzyną łowną, ponieważ nie tylko on chcę poznać znaczenie podanych liczb. Na ogonie siedzi mu teraz FBI oraz płatny morderca. I jedni, i drudzy nie zawahają się przed niczym, by osiągnąć cel. • David razem ze swoją znajomą, profesor fizyki, postanawia rozwiązać zagadkę teorii, której bał się nawet Einstein. Tylko czy prawda nie okaże się zbyt niebezpieczna? • Na "Teorię ostateczną" trafiłam przy okazji zamawiania innych książek w księgarni internetowej. Rzuciła mi się w oczy, nim zdążyłam zakończyć zakupy i tak dołączyła do mojej listy. Opis wydawał się interesujący, a cena nie odstraszała, więc postanowiłam zaryzykować. Nie miałam wobec niej większych oczekiwań. Spodziewałam się sporej ilości akcji, ciekawej tajemnicy oraz fizyki ukazanej w miarę przystępny sposób. Czy właśnie to dostałam? • Trzeba przyznać, że całkiem sporo działo się w opisanej przez autora historii. Mimo to nie czułam się wciągnięta w wir akcji. Całość strasznie się dla mnie wlekła. Bohaterowie kompletnie do mnie nie przemawiali i nie wybili się na tle historii na tyle, bym mogła lepiej ich zapamiętać, a tym bardziej polubić. Całą książkę skróciłabym przynajmniej o połowę i może wtedy uczucie znudzenia występowałoby rzadziej. Zamiast tego czułam się zmęczona każdą kolejną stroną. Myślę, że sam temat fizyki mógł mnie tak przygnieść. Co prawda autor starał się zbytnio wszystkiego nie komplikować, ale dla mnie to i tak było zbyt wiele. Może dla osoby, która z samą tematyką fizyki jest bardziej zgrana, książka okaże się lepszym strzałem. • Mark Alpert swoją książką "Teoria ostateczna" nie zapadnie w mojej pamięci na długo. Fizyka chyba nie jest moim czytelniczym "konikiem". Nie wiem, czy jeszcze kiedyś sięgnę po książki tego typu. • Recenzja pochodzi z bloga: www.worldbysabina.blogspot.com

Książka rewelacyjnie ZNIECHĘCA do wyjazdu do Peru. Autorka nie wie nic o kulturze kraju, dość często opisuje kłótnie z tubylcami którzy rzekomo chcieli ja oszukać, bardzo bogatym językiem wylicza niedogodności które ja spotkały w czasie wyprawy. Nie polecam!

Oczekiwałam, że książka ta, bardzo mi się spodoba...niestety, okazała się być bardzo nudna... jest to zapewne pierwsza część serii, jednakże po drugą część nie sięgnę.