Dwaj bracia – Alrik i Viggo – na pierwszy rzut oka niczym się nie wyróżniają. Zwłaszcza starszy z chłopców stara się, aby nikt nie zwracał na nich uwagi. Wystarczy fakt, że mają pechowe dzieciństwo. Matka jest alkoholiczką, co spowodowało ich tułaczkę po domach i rodzinach zastępczych. W taki sposób trafili do Mariefred pod dach Layli i Andersa. Nie jest to jednak kolejna ckliwa historia o nieszczęśliwych dzieciach, pełna magii, wróżek i innych różowych jednorożców, gdzie wszystko kończy się słowami „żyli długo i szczęśliwie”. • Miasteczko Mariefred wydaje się takie, jak milion innych skandynawskich mieścin. Jednak czy na pewno? Od jakiegoś czasu zaczynają dziać się w nim dziwne i niepokojące rzeczy. Nic nie jest takie, jak być powinno. W powietrzu czuć mrok i nieb­ezpi­ecze­ństw­o, w okolicy zaczęły pojawiać się groźne i tajemnicze istoty. Co to ma wspólnego z naszymi bohaterami? Kim są „Strażnicy Biblioteki” i jaką rolę pełnią w całej historii? Jak potoczą się losy chłopców? • „Pax. Pal przekleństwa” to zaskakująca powieść przygodowo-fantastyczna dla młodzieży. Czym zaskakuje? Przede wszystkim tempem akcji, która jest bardzo szybka (niekiedy aż ZA szybka). Także język – jego bezpośredniość i dosadność wzbudzają zdziwienie – toż to literatura dla młodych czytelników…! Jeśli coś „okrutnie cuchnie”, to w tej książce jest to ujęte dokładnie tymi słowami. Nie: „brzydko pachnie”, nie: „wydaje nieprzyjemny zapach”. Cuchnie. Czy to pedagogiczne? Zapewne nie. Czy to zabieg dobry i potrzebny? Zdecydowanie. Dzięki temu powieść jest prawdziwa i nosi w sobie znamiona sensacji dla młodszych czytelników, a nie bajki. Jest to niewątpliwie zasługa pisarskiego duetu, gdzie genialna autorka kryminałów dla dorosłych połączyła siły z bajkopisarką. • Jest jeszcze jeden element, który sprawia, że „Pal przekleństwa” warto polecić. Są to komiksowe rysunki Henrika Jonssona, które doskonale dopełniają historię i – uwaga! – dodają jej jeszcze bardziej mrocznego i tajemniczego charakteru. Ich liczba i umiejscowienie przekonają do siebie nie tylko fanów powieści graficznych, ale także komiksowych sceptyków. • Jedynym minusem książki jest jej objętość – kończy się szybko i w najmniej odpowiednim momencie. Ale taki był przecież cel – to dopiero pierwsza część 10 tomowej serii. Miał zachęcić do sięgnięcia po kolejne przygody i zdecydowanie spełnił swoje zadanie… • Polecam! • Joanna Węgrzyn, MBP w Skawinie

Mariusz Ziomecki – „Umierasz i cię nie ma”, czyli mocny, polski kryminał nie tylko dla twardzieli. • W dobie bardzo dobrych polskich kryminałów nasze wymagania względem tego typu lektur wzrastają. Dla tych wymagających z czystym sumieniem polecam debiut Mariusza Ziomeckiego, który z całą pewnością znakomicie buduje napięcie i w niczym nie ustępuje gigantom kryminału. Głównym bohaterem powieści jest podkomisarz Roman Medyna – mężczyzna, z którym chciałoby utożsamiać się wielu mężczyzn oraz taki, którego pokochałoby wiele kobiet. W czym tkwi jego urok? – można spytać. Podinspektor jest typowym, męskim gliną z przeszłością, ale także twardzielem, który oddałby życie za swoją rodzinę. Mimo ewidentnych wad głównego bohatera, nie sposób mu się oprzeć i nie polubić go. • Przechodząc do samej intrygi ukazanej w książce jest o tyle przejmująca, iż od samego początku możemy wszystko zobaczyć oczami sprawcy. Jako czytelnik mamy wrażenie, że doskonale znamy mordercę, jednak mimo możliwości przeniknięcia jego myśli, do samego końca trudno odgadnąć jego tożsamość. Wątki w książce są znakomicie rozbudowane, każdy rozpoczęty zostaje doprowadzony do końca, zaś żaden nie jest zaczęty bez potrzeby (nawet jeśli na początku może nam się tak wydawać). • Mimo, że „Umierasz i cię nie ma” to mocna lektura, z całą pewnością dużą przyjemność będą z niej czerpać również osoby, które niekoniecznie lubują się w kryminałach. Świetnym aspektem jest postać kobieca – żona głównego bohatera, emerytowana pani psycholog, która została rewelacyjnie wyreowana – możemy ją poznać jako wybitną żonę, wspaniała panią domu oraz nieocenioną psycholog. Fascynujące jest, jak Ziomecki potrafi nakreślić wszelkie postacie – ze wszystkimi szczegółami, niemal jakby stały obok czytelnika. • Roman Medyna – gentleman, kochający mąż i ojciec, w dodatku świetny policjant i naprawdę mocna postać w polskim kryminale. • Polecam wszystkim, nie tylko fanom mocnej literatury, • Aleksandra Barczyk, MBP w Skawinie

Czy istnieje świat duchów? Co dzieje się z duszami po śmierci? Czy wszystkie odchodzą, czy któreś zostają? • Zastanawiamy się i próbujemy odpowiedzieć na pytania zwłaszcza w momencie, kiedy stajemy w obliczu śmierci kogoś bliskiego. • Cas Lowood zna odpowiedź na te pytania. Odziedziczył po swoim ojcu niezwykły dar i sztylet athame, dzięki któremu… zabija zmarłych. Spotykamy go, kiedy uwalnia drogę w Karolinie Północnej od Autostopowicza z Dwunastki. Niebezpiecznych zmarłych jest wielu, więc Cas z matką-czarownicą i kotem wyczuwającym duchy zmieniają miejsca zamieszkania, w zależności od potrzeby. Następne „zadanie”, to uwolnienie miasteczka Thunder By od Anny Korlov – Anny we Krwi. Cas chce jak w każdym innym przypadku wyśledzić i zabić zjawę. Przeważnie działa sam, jednak tym razem poznaje przyszłych towarzyszy przygód Carmel i Thomasa. W trakcie imprezy kilka osób postanawia pokazać Casowi, gdzie jest dom, w którym dzieją się dziwne rzeczy. W trakcie oględzin ginie Michael, były chłopak Carmel. Ale dlaczego on zginął, a Cas przeżył? Czy w końcu Cas dowie się, dlaczego zginęła Anna? Kto przyczynił się do jej śmierci? I czy Thunder Bay zostanie uwolnione od zjaw? • Książka do ostatniej strony trzyma w napięciu. Zakończenie zaskakujące, gdzie należy powiedzieć „miłość nie wybiera”. Książka przeznaczona jest dla młodzieży, ale i osoba dorosła – lubiąca zjawiska paranormalne znajdzie coś dla siebie. • A dlaczego ja sięgnęłam po nią? Z dwóch powodów. Przyciągnęła mnie okładka, która jest delikatna w swojej mroczności, a także dlatego, że to moja imienniczka. • Poleca Anna Pląder, MBP w Skawinie

"Przygody Hektora" Piotra Rowickiego to wielobarwna i zabawna opowieść o życiu wesołej rodziny dinozaurów żyjącej w późnej epoce mezozoiku, w miejscu gdzie 208 milionów lat później będzie kraj o nazwie Polska. • Autor bardzo oryginalnie zestawił świat tych wielkich zwierząt i ludzi. Głównym bohaterem książeczki jest tytułowy brachiozaur Hektor Jurajski, który ma dopiero pięćdziesiąt lat. Jest on niesfornym, ciekawskim, troszkę leniwym, niesłuchającym rodziców małym dinozaurem, który żyje wraz ze swoją rodziną w „dinusiowej” społeczności i przeżywa wiele śmiesznych przygód wraz ze swymi przyjaciółmi. Hektor, to nikt inny jak mały chłopiec, który lubi bawić się z kolegami, wspinać, biegać, jeździć na rowerze, skakać na bungee i jeść ogromne ilości trzciny cukrowej. Bohater potrafi umiejętnie „pakować się” w różne kłopoty, które rozmieszają czytelnika. • Opowiadanie składa się z siedmiu rozdziałów, a akcja porywa i wciąga bez reszty małego odbiorcę, który nieprzerwanie mógłby słuchać o Hektorze, jego kuzynach: Pifie i Pafie, kocie Vivaldku oraz innych bohaterach występujących w bajce. • Jednym z ciekawszych fragmentów jest wizyta Hektora z rodziną • w zoo, gdzie ludzie przedstawieni są jako wyginający gatunek. Opowiadanie jest wzbogacone ilustracjami Dymitra Kuźmienko, które interesująco obrazują przygody bohatera. Język książeczki jest pełen neologizmów oraz śmiesznych określeń dotyczących codziennego życia dinozaurów np. McDozaur, bodyzaur, dinobus, dinokorek itp. • Książka skierowana jest do młodego czytelnika, lecz spodoba się z pewnością dorosłemu odbiorcy. • Katarzyna Woźniczka-Baran, MBP w Skawinie

W niewielkiej formie literackiej autorka zarysowała obraz świata ciszy, widziany oczyma dziecka słyszącego i mówiącego, lecz żyjącego w świecie bez dźwięku. Fakt ten spowodował potrzebę szybkiego usam­odzi­elni­enia­ się bohatera – Kazurka. • Bohatera poznajemy, gdy ma 10 lat i bez opieki dorosłych jedzie pociągiem do ciotki. Teoretycznie chłopcem zajmowała się niesłysząca matka, w praktyce bardzo często był pod skrzydłami ciotki lub babci, które wprowadzały go w świat osób mówiących. • Do pewnego czasu był nieświadomy braku ojca, dopiero coraz częstsze pytania rówieśników, spowodowały zainteresowanie jego osobą. Braki wiedzy o swoim rodzicielu uzupełniał wyobraźnią. Każdego mężczyznę, zwłaszcza niesłyszącego, przebywającego w otoczeniu matki przyjmował z niechęcią. Widział, iż matka otaczała się osobami z taką samą niep­ełno­spra­wnoś­cią. • Jako nastolatek lubił przebywać w gronie rówieśników, uwielbiał jazdę na motorze, miał swoje zainteresowania – wolne chwile poświęcał obserwacji zwierząt, z przejęciem wsłuchiwał się w wojenne opowieści … W sumie, jak każdy nastolatek. • Był jednak dzieckiem, które żyło w dwóch światach. W świecie ciszy uciekano przed kontaktem z otoczeniem zewnętrznym, co nie odpowiadało chłopcu. Pociągał go świat dźwięku. • Buntował się przeciwko ciągłej ciszy panującej w jego domu. Matce chciał pokazać, iż jako osoba słysząca ma inne potrzeby, dlatego zaczął realizować swoje marzenia. Dzięki temu poczuł się spełniony i doceniany. Nareszcie znalazł sens życia! • Czas biegł nieubłaganie. Kazurek wydoroślał, usamodzielnił się. Walczył o siebie, swoje być albo nie być. Nie wystarczało mu przebywanie z matką, musiał być zauważony przez świat zewnętrzny. Jako osoba dorosła dostrzegł, iż pomimo swojego kalectwa i odizolowania się, jego matka należała jednak do osób „walczących”. On także walczył. Na swój sposób. • Anna Szatko, MBP w Skawinie