Pewien nosorożec o słabym wzroku i depresyjnym usposobieniu opuszcza Afrykę, by podążyć za muzyką, która gra mu w sercu. Tak dociera do Nowego Orleanu, w którym saksofon i okulary spełniają wszystkie jego marzenia.

Rodzina Allegrich je niedzielny obiad. Sposób jedzenia jest jak muzyka - każdy ma swoje tempo (lento, moderato, allegro, accelerando, rallentando, sostenuto i tempo primo). Rozmowa o planowanych wakacjach też przypomina koncert, głosy brzmią jak mezzo forte, forte, crescendo, piano, pianissimo, piano pianissimo, decrescendo, forte, fortissimo i forte fortissimo. Wieczorem cała rodzina przygotowuje się do snu. Czynności poszczególnych członków dają się określić jako staccato, marcato, portato, i legato. Ta książka to genialne zgranie ilustracji i opisu.

Zdecydowanie najlepsza publikacja w serii "Mądra mysz". • Pewna stara kamienica to przed stu laty dom jednej rodziny i jej służby - oraz dwojga dzieci Jadwigi i Franka. W dzisiejszych czasach mieszczą się tam trzy mieszkania, a w jednym z nich mają swój pokój Tomek i Ania. • Towarzyszymy jednemu i drugiemu rodzeństwu podczas codziennych czynności - mycia, ubierania, śniadania, drogi do szkoły, lekcji, wizyty w sklepie, na placu zabaw (dawnym ogrodzie jordanowskim), podczas przygotowania obiadu, wizyty u lekarza oraz wolnego popołudnia. Za każdym razem możemy rozłożyć stronę i dowiedzieć się, czym konkretnie różniły się te sytuacje - wtedy i dziś.

Zabawna historyjka o żyrafie, zatrudnionej na co dzień w porcie przeładunkowym do przenoszenia szkła i porcelany, która jedzie do warszawy "by się przewietrzyć". Odwiedza dom pewnego autora, a ten, w imię polskiej gościnności, częstuje go jej ulubionymi potrawami i dokonuje nawet kilku przeróbek domu, dzięki którym żyrafa może wziąć bez problemu kąpiel albo zadzwonić. Narusza przez to mir domowy, bo współlokator autora - żółw, nie jest zachwycony przeróbkami domu dla żyrafy, które utrudniły jemu samemu życie. • Satyra napisana prostym w odbiorze językiem, wzbogacona char­akte­ryst­yczn­ymi rysunkami Wygodzkiego.

"Ten, kto widzi, nie wie nawet, jak cenny skarb dostaje w prezencie" - tym zdaniem Chmielewska otwiera książkę, w której podpatrujemy zza wyciętych w stronach szpar na oczy, co kryje się na następnej stronie. • Przechodzimy przez wybrane obrazki z rożnych aktywności ludzi, aż dochodzimy do punktu zwrotnego, w którym autorka zwraca też uwagę na inne zmysły i na tych, którzy utracili wzrok lub nigdy go nie mieli - w środku książki widnieje kartka z napisem "oczy" w języku Braille'a (po koreańsku, ale aż szkoda, ze nie jest wypukły!) i od tej pory patrzymy na świat z perspektywy wyczulania na zmysł dotyku. • Książka nagrodzona Bologna Ragazzi Award 2013 w kategorii "Fiction".