"Krok do szczęścia" to druga część, w której Hania przygotowuje się do ślubu Dominiki. Ten radosny czas przywołuje wspomnienia z jej własnego ślubu i tragedii, która wydarzyła się następnego dnia. Dzięki miłości i wsparciu pani Irenki, Dominiki i Mikołaja, Hania wreszcie odważy się wrócić myślami do tamtych dni, nie po to jednak, by rozpamiętywać stratę, ale by pogodzić się z tym, że życie płynie dalej. Mikołaj zaś odkryje, że najtrudniej jest rywalizować ze wspomnieniami Hani o nieżyjącym mężu i że walka o jej uczucie jeszcze się nie zakończyła. Na światło dzienne wychodzi w dodatku rodzinna tajemnica z przeszłości. Niespodzianki zaczynają się mnożyć. Wkrótce w życiu Hani pojawi się bliska osoba, o której istnieniu nie miała dotąd pojęcia i przez którą musi na nowo zbudować obraz własnej rodziny. • [Link]

Szczerze... kiedy następowała premiera tej książki nie zamierzałam ani jej czytać ani tym bardziej kupować. No i nie kupiłam. Ale widać los chciał inaczej i niespodziewanie dla mnie, dostałam trylogię w prezencie pod choinkę od mojej kuzynki, która zatopiła się w lekturze zanim zapakowała ją w papier prezentowy :) • I stało się...lektura pierwszej części "Alibi na Szczęście" wciągnęła mnie nie wiem nawet kiedy i już chciałam tylko więcej i więcej... • "Alibi na Szczęście" - Hanka straciła wszystko. Jej życie zatrzymało się pewnego sierpniowego dnia. Przestała marzyć, a jedyne plany to te, które układa dla swoich uczniów. Kiedy na jej drodze staje Mikołaj, Hania boi się zaangażować, ale on walczy o miłość za nich dwoje. Pomaga im w ty Dominika, której energia i poczucie humoru oraz bezpośrednia szczerość rozłożyły mnie na łopatki. Jest też pani Irenka, prawdziwa skarbnica ciepła i mądrości. To w jej nadmorskim domu, gdzie na parapecie dojrzewają pomidory, a kuchnia pachnie szarlotką i sokiem malinowym, Hanka odnajduje spokój, odzyskuje wiarę w miłość i daje sobie wreszcie prawo do bycia szczęśliwą. • [Link]

„Obsesja” Katarzyny Bereniki Miszczuk to porywająca, mroczna historia, która wciągnęła mnie na dwa wieczory. Nie mogę powiedzieć, że jest to typowy kryminał, chociaż posiada sporo jego cech. Powieść ta jest swego rodzaju patchworkiem uszytym z kawałków kryminału, sensacji, thrillera i obyczajówki, ta dość mocna kombinacja sprawia, że klimat książki jest wciągający i obezwładniający zmysły. Przygotujcie się więc, że czytając w ciszy, nie raz podskoczycie słysząc skrzypienie dobiegające z korytarza. • Ponure korytarze szpitalnego oddziału psychiatrii i niepokojące listy od tajemniczego wielbiciela. Wygląda na to, że doktor Joanna Skoczek znalazła się w nieb­ezpi­ecze­ństw­ie. Joanna Skoczek odbywa rezydenturę na oddziale psychiatrii warszawskiego Szpitala Wschodniego. Podczas gdy ponure szpitalne korytarze same z siebie przyprawiają o gęsią skórkę, w podziemnym magazynie zostaje znaleziony trup jednej z pacjentek. Z oględzin wynika, że powrócił seryjny morderca kobiet, poszukiwany przez policję od trzech miesięcy. W dodatku Asia otrzymuje ostatnio niepokojące listy od anonimowego wielbiciela. • Byłam bardzo ciekawa tej powieści od chwili kiedy zobaczyłam pierwsze jej zapowiedzi. Bardzo intrygowało mnie miejsce akcji powieści. Sami przyznacie, że odział psychiatryczny w Szpitalu od razu przywodzi na myśl niepokojący klimat mrocznego korytarza, z migoczącymi świetlówkami, gdzie od czasu do czasu słychać niekontrolowane odgłosy pacjentów. Od razu człowiek nastawia uszu i choćby nie wiem co pragnie dowiedzieć się wszystkiego. • Tak było ze mną i z „Obsesją”. Na sama myśl o książce dostawałam gęsiej skórki. • Powieść Katarzyny Bereniki Miszczuk nie daje nam zbyt dużo czasu na oderwanie się od jej stron. Akcja przebiega dość szybko, a motywy i poszlaki kluczą korytarzami szpitala i chowają się przed nami złowieszczo chichocząc po kątach... • „Obsesja” zdecydowanie podkręci Wasze emocje. Kiedy akcja zacznie nabierać tempa będziecie się prześcigać w domysłach, chcąc wyprzedzić komisarza policji w rozwiązaniu śledztwa. Czy Wam się uda? Nie wiem. • Mnie się nie udało. Od razu odrzuciłam ze swej listy najbardziej oczywistą postać. Stwierdziłam bowiem, że rozwikłanie zagadki nie może być takie proste. Z biegiem akcji wszelkie wskazówki prowadziły mnie do rozwiązania sprawy, ale okazało się, że autorka miała w planach mocno mnie zaskoczyć. Potem długo się zastanawiałam i śledziłam w pamięci wszystkie fakty, bo nie mogłam uwierzyć, że dałam się tak bardzo wywieźć w pole. • „Obsesja” napisana jest lekkim swobodnym stylem, dlatego czyta się ją bardzo dobrze. Trafi dzięki temu, z pewnością do wielu odbiorców. • Bohaterowie powieści są dobrze sprofilowani, możemy obserwować ich emocje, poznawać ich i wyrabiać sobie o nich własne zdanie. Nie są to postaci bezbarwne, każda z nich ma swój charakter, nawet jeśli szybko znika ze sceny za sprawą seryjnego mordercy, krążącego po korytarzach szpitala. • „Obsesja” Katarzyny Bereniki Miszczuk zdobyła zaszczytne miejsce w mojej prywatnej biblioteczce, bo ogrom pracy i starannie wykreowana fabuła naszpikowana intrygami, poszlakami oraz mylnymi wskazówkami zasługuje na uznanie. • Sami się przekonacie, że mam rację, kiedy poczujecie ten nieprzyjemny dreszcz przebiegający po plecach. • Jesień to zdecydowanie najlepsza pora na tę lekturę. Dlatego serdecznie wam ją polecam.I gorąco wręcz obsesyjnie Was do tego namawiam. :) • Zapraszam do polubienia fanpage FB: • [Link] • Oraz obserwowania bloga: • [Link]