Polacy patrolują brytyjskie niebo po zmroku, za dnia zmagając się z szeregiem problemów – aklimatyzacją pośród "herbaciarzy", przestarzałymi samolotami, brakiem zaufania i... barierami językowymi utrudniającymi podrywanie Brytyjek w rozlicznych pubach. Ich maszyny nazywane są latającymi trumnami, ale mimo to Polacy niczego nie pragną bardziej niż wzbić się w przestworza i zetrzeć z wrogiem. RAF jednak nie pali się do tego, by dać im szansę. Podczas gdy koledzy strącają niemieckie messerschmitty i dorniery, Lwowskie Puchacze siedzą bezczynnie, ich szeregi zaś topnieją. Do czasu... • Remigiusz Mróz jest współczesnym pisarzem, który urodził się w 1987 roku. Ponadto jest doktorantem w Kolegium Prawa Akademii Leona Koźmińskiego. Jego debiutem jest Wieża milczenia. • Język w książce jest prosty i płynny, przez co książkę czyta się lekko i szybko. • I w on czas Śmierci Anioł tkliwy • Pod niebem leciał południowem; • Wtem słyszy w dole szmer gniewliwy, • I płacz miłości z żalu słowem... • Turkusowe szale to powieść sensacyjna, której fabuła opiera się na rzeczywistych wspomnieniach, dokumentach oraz wydarzeniach związanych z 307 Dywizjonem Nocnym Myśliwskim "Lwowskich Puchaczy". • Bohaterowie są tacy jakich lubię, czyli intrygujący i popełniający wiele błędów, za które muszą srogo zapłacić, co powoduje zachwyt czytelnika. W książce, która liczy 518 stron nie licząc posłowia historycznego, jest bardzo dużo bohaterów, przez co można się pogubić, szczególnie w trakcie czytania. • Ktoś musi spać, więc my czuwamy, • I przyczajeni pośród chmur, • Na obcym niebie załatwiamy, • Prastary nasz rasowy spór. • A kiedy Niemiec się zapali, • Aby rozjaśnić sobą mgły, • Ryby radują się w Kanale, • Bo martwy Niemiec nie jest zły. • Uhu... Uhu... Uhu... wołają tak, • Po nocach Lwowskie Puchacze, • Uhu... Uhu... Uhu... lecą na szlak. • W książce doszukałem się dwóch małych wad. Pierwszą jest dość spora liczba literówek. Bardzo duża liczba bohaterów, w których można się pogubić, to już ostatni minus. • Książka zachwyciła mnie pod wieloma względami. O niektórych pisałem wyżej, ale jeszcze raz wspomnę. Wspaniale wykreowani bohaterowie, dużo zwrotów akcji, momenty strachu i przerażenia oraz lekkie pióro autora. • Książkę polecam osobom, które lubią czytać rodzime powieści (co wszystkim polecam). Książka zawiera parę przekleństw, więc osoby, które nie lubią wulgaryzmów, powinni stronić od tej powieści.

Czarny Anioł trzymał Avego zakrzywionymi szponami i uśmiechał się. Drugą ręką wyrwał mu puszyste, złotobiałe pióra. Ave spadł na Ziemię w głębi lasu dokładnie w tej samej sekundzie, w której mała Ewa wpadła do głębokiego kłusowniczego dołu. Jeszcze jedna ludzka Istota, tracąc Anioła Stróża, została skazana na kaprysy losu. • Dorota Terakowska, a właściwie Barbara Rozalia Terakowska to polska pisarka i dziennikarka, zmarła w 2004 roku. Jej debiutami są: Samotność Bogów, Tam, gdzie spadają Anioły, Ono oraz Córka czarownic. • Poruszająca powieść o miłości, przyjaźni, problemach dzieci i dorosłych. • Książkę czyta się przyjemnie poprzez swój prosty i ciekawy język oraz styl. Dokładne opisy pozwalają nam ujrzeć bohaterów jak i ich otoczenie. • Pięcioletnia Ewa widzi na niebie Anioły. Zachwycona tym niecodziennym obrazem, postanawia pójść za nimi do lasu. Nieostrożna dziewczynka wpada w kłusowniczy dół. Została skarcona przez rodzicieli. Oni nie zauważyli, że potrzebuje czułości i opieki, ani tego, że jej życie zostaje obrócone o 360 stopni. • Ewa to główna bohaterka powieści. Jest uroczą dziewczynką, która chce poznawać świat. Od pewnego momentu dzieje się z nią coś dziwnego. Szybko ulega wypadkom, tak, jakby straciła swojego Anioła Stróża. • A właściwie czemu wyobrażamy sobie, że Dobro musi być piękne? Przecież ono może tkwić w szpetnej skorupie. • Anna i Jan to wiecznie zapracowani rodzice, którzy według mnie są egoistami. Ona, młoda rzeźbiarka, która chce, aby ją docenili. On, zapalony naukowiec, który poprzez swoją pracę ma skrzywiony kręgosłup. • Cierpienie należy do życia. Jeśli cierpisz, wciąż żyjesz. • Książka obudziła we mnie wiele emocji, o których nawet nie wiedziałem. Od początku do końca zachwyca i uczy. Nie wiedziałem, że spotkam książkę, która urzeknie mnie swoją okładką, opisem oraz pomysłem, który może wydawać się banalny, choć taki nie jest. • Książkę polecam młodzieży, do których raczej książka jest kierowana. Można odnaleźć w niej bardzo dużo wartości, które przydadzą nam się w "dorosłym" życiu.

Przed wiekami dwunastu wojowników stoczyło wielką bitwę. Wszyscy polegli, lecz uwolnili od krwiożerczych bestii Dolinę, która do dziś jest spokojnym domem ich potomków - jeśli tylko nie przekroczą linii kurhanów... • Jonathan Stroud to autor bestsellerowej Trylogii Bartimaeusa (Amulet z Samarkandy, Oko Golema, Wrota Ptolemeusza) sprzedanej w Wielkiej Brytanii w ponad dwóch milionach egzemplarzy. Wydany w październiku 2010 prequel trylogii pt. "The Ring of Solomon" powtarza sukces poprzednich powieści tego autora - mistrza high fantasy łączącej historię z nastrojem grozy i poczuciem humoru. • Książka jest powieścią fantasy. Język jest lekki i prosty, dzięki czemu nie mamy większych trudności z czytaniem. Duża liczba opisów przenosi nas w świat, panujący w książce. • Bohaterowie są intrygujący i ciekawi. Często popełniają błędy, za które dane jest im srogo zapłacić. • źródło • Halli Sveinsson to główny bohater. Jest drugim synem wielkiego władcy jednego z najlepszych Domów. Ma duże poczucie humoru, nie lubi pracować, jego ulubione zajęcie to wkurzanie starszego brata albo bawienie się z innymi dziećmi w "Bitwę na Skale". Wolałby dzierżyć miecz i dzielnie walczyć z potworami, aby obronić swój Dom. • Książka spodobała mi się. Bardzo ciekawa, a zarazem prosta okładka jak magnez przyciągnęła mnie do powieści i uświadomiła, że za wszelką cenę muszę ją mieć. Jedynym minusem jest to, że zawiera trochę za długie wypowiedzi narratora. Autor bardzo dobrze zrobił, że wtrącił akcję, która działa się przed powstaniem Domów, dlatego mogliśmy bliżej poznać herosów, którzy byli dla wszystkich autorytetami. Książkę czytałem już dwa razy i wiem, że za jakiś czas znowu po nią sięgnę. • Przede wszystkim książkę polecam młodzieży, bo wydaje mi się, że jest do nich kierowana, gdyż ma w sobie dużo ważnych wartości, np. przyjaźń czy obrona siebie oraz najbliższych przed złem. Oczywiście "koneserzy" fantasy też powinni po nią sięgnąć.

Jeśli lubisz się bać, a jednocześnie uwielbiasz być zaskakiwany – ta książka porwie Cię w szaloną podróż już od pierwszej strony. • Krzysztof T. Dąbrowski to pisarz ceniony nie tylko w Polsce, ale i na świecie m.in. w USA, Rosji, Niemczech i Czechach. • Anima Vilis to zbiór siedmiu, w pewien sposób połączonych ze sobą opowiadań grozy. Opowiadania są różnej długości, ale autor zaopatrzył je w czarny humor, groteskę i cynizm. Książka jest oryginalna poprzez to, że pojawiają się w niej: wiedźmy, UFO, słowiańskie demony i kosmici. Wyżej wymienione dzieło powoduje trochę napięcia i strachu w czytelniku. • Język jest prosty, więc nie ma obaw, że spotka się tam trudne i niezrozumiałe wyrazy. Styl jest niepowtarzalny. Jeszcze nigdy nie spotkało mnie to, że książka jest tak idealna i niemożna się od niej oderwać. • W całej książce nie ma dużej ilości bohaterów, dlatego podczas czytania nie musimy zastanawiać się kim dana osoba jest i co robi. • Martynka to główna bohaterka zbioru. To najbardziej rozczulająca i naiwna postać w tej książce, ale też w innych jakie ja czytałem. Jest małą dziewczynką, która w nocy boi się spać. Gdy postanawia zgasić światło, dzieją się dziwne i przerażające rzeczy. • Maks to ulubiony piesek dziewczynki. Lubi się z nim bawić. Gdy pewnego dnia atakuje jej lalkę, ojciec Martynki postanawia go wywieźć jak najdalej, aby już nie wrócił. Pies przeżywa dużo przygód. • Autor książki nie zapomniał o odpowiednim doborze słownictwa. Chodzi o to, że inaczej wypowiadania się wiejska kobieta, dziecko czy wykształcony mężczyzna. Postacie Anima Vilis nie dzielą się na złe i dobre. Czytelnik sam musi ich ocenić i włożyć do odpowiedniej "szufladki" swojego mózgu, przez co całość jest przyjazna w odbiorze. • W drugiej części poznajemy dwie wyjątkowo zaskakujące oraz rozbrajające postacie, od których uśmiech na długo gości na naszych ustach. • Jeśli ktoś woli dreszczyk emocji, to musi przeczytać opowiadanie pt. Biwak. Fabuła jest po prostu nudna i pasująca raczej do gęsiej skórki, niż tomiku opowiadań grozy. Polska adaptacja i słowiańskie elementy w klimacie typowo amerykańskiej pop-grozy zmieniają wszystko. • Książka spodobała mi się bardzo i na pewno wrócę do niej nie raz. Ona uświadamia to, że Polska też ma dobrych pisarzy, którzy mogą wybić się na rynek światowy. • Książkę polecam osobom, które lubią się bać i być zaskakiwane.

Three Pines to urokliwa miejscowość nieopodal Montrealu. Nigdy nie było w niej poważniejszych przestępstw, aż do pewnego dnia. Inspektor Gamache, wraz z inspektorem Beauviorem i Nichol Yvette, zaczyna powoli odkrywać tajemnice izolowanej społeczności małej, górskiej osady. • Louise Penny to autorka bestsellerowych serii kryminałów, opisujących śledztwa inspektora Armanda Gamache'a z Montrealu. Martwy punkt, powstał w 2005 roku. Przed rozpoczęciem kariery pisarskiej była dziennikarką telewizyjną, prowadzącą programy informacyjne i publicystyczne w Canadian Broadcasting Corporation. Mimo iż anglojęzyczna, zakochała się we frankofońskim Quebecu. Od lat mieszka wraz z mężem i ukochanymi psami w domku w górach na południe od Montrealu. • Książka jest powieścią kryminalną. Przez dużą ilość środków stylistycznych, autor przybliża nam, bohaterów, panujące nastroje, ich emocje oraz samą wioskę Three Pines. Język jest prosty, więc wszystko się zrozumie i nie będzie trzeba szukać w Internecie wyjaśnień danego słowa. W książce przeważają dialogi, dlatego nie zostaniecie zanudzeni długimi opisami. • Książka jest wspaniałym kryminałem. W małym miasteczku Three Pines na leśnej ścieżce zostaje znaleziona martwa, emerytowana nauczycielka, Jane Neal. Wszystko wskazuje na nieszczęśliwy wypadek podczas polowań, lecz po odwiedzeniu jednej z piwnic, inspektor Armand stwierdza, że to morderstwo. Ponadto zmarła kilka dni wcześniej zgłosiła swój obraz na konkurs. Inspektor rozwiązuje także drugą sprawę, nieco powiązaną z pierwszą. Dotyczy śmierci starszej kobiety. Wszyscy myślą, że przyczyną zgonu była choroba, lecz prawda okazuje się inna. • Problem poruszany w książce to brak zainteresowania matki dzieckiem oraz znęcanie się starszej osoby nad młodszą. Występuje tam także wątek braku akceptacji osób o odmiennych poglądach seksualnych. Intrygujący bohaterowie, którzy w mistrzowski sposób zostali wykreowani i przedstawieni w powieści, wprowadzają czytelnika w błąd, gdy myśli on, że to właśnie ta osoba jest zbrodniarzem, a na końcu okazuje się, że był nią ktoś inny. Inspektor Armand Gamache to detektyw na miarę Herkulesa Poirota. Słyszy wszystko, nawet to, czego nie słyszą inni; kieruje swoją uwagę ku każdej poszlace. Dzięki wybitnej zdolności dedukcji, demaskuje sprawcę. • Jean Guy Beauvior to asystent detektywa. Ma poczucie humoru, jest rozważny, jednak nie zawsze zgadza się z inspektorem.Intrygujący bohaterowie, którzy w mistrzowski sposób zostali wykreowani i przedstawieni w powieści, wprowadzają czytelnika w błąd, gdy myśli on, że to właśnie ta osoba jest zbrodniarzem, a na końcu okazuje się, że był nią ktoś inny. Inspektor Armand Gamache to detektyw na miarę Herkulesa Poirota. Słyszy wszystko, nawet to, czego nie słyszą inni; kieruje swoją uwagę ku każdej poszlace. Dzięki wybitnej zdolności dedukcji, demaskuje sprawcę. Jean Guy Beauvior to asystent detektywa. Ma poczucie humoru, jest rozważny, jednak nie zawsze zgadza się z inspektorem. • Książkę polecam wszystkim "smakoszom" dobrych kryminałów.