Mów o mnie ono:

Czy nasze dzieci robią nową rewolucję seksualną? Nastolatki – czy to w Londynie, Utrechcie, Warszawie, czy Jeleniej Górze – odrzucają binarny podział na płeć i przypisaną jej seksualność. Dostrzegają więcej możliwości, niż widzieli ich rodzice. Lawinowo wzrasta liczba młodych transpłciowych osób (w Wielkiej Brytanii o kilkaset procent w ciągu ostatnich dziesięciu lat). Rodzice wychowywali córkę, a ona jest chłopcem. Albo odwrotnie. Lub jest osobą niebinarną: ani w pełni chłopcem, ani w pełni dziewczynką. Może też być czasem chłopcem, czasem dziewczynką albo w ogóle osobą bez płci. Nie każde z tych dzieci dąży do korekty płci, większość chce tylko móc wyrażać siebie – używając innego imienia, innych ciuchów, innych zaimków czy rodzajników. Ale tutaj dochodzi jeszcze uczuciowość i seksualność: bycie osobą homo-, hetero-, bi-, pan- lub aseksualną, panromantyczną, aromantyczną. Queerowe są zarówno nastolatki transpłciowe, jak i te identyfikujące się ze swoją płcią metrykalną. Co się zmieniło w Europie i obu Amerykach w dużych i małych miastach? Czy może tak było zawsze, ale dopiero w XXI wieku staliśmy się na tyle otwarci, by głośno o tym mówić? Razem z autorkami zastanawiają się nad tym transpłciowe nastolatki, ich rodzice i specjaliści. [Powyższy opis pochodzi od wydawcy[