Teksty zamieszczone w tomie pochodzą ze zbiorów "Trzynaście opowieści" (1946) i "Karabela z Meschedu" (1948). Opowiadania publikowane wcześniej, w latach 1942-1947, w czasopismach (m.in. w londyńskiej "Nowej Polsce", a później w prasie krajowej), tworzą panoramę żołnierskich losów polskiego wychodźstwa wojennego. Pruszyński sięga do etosu żołnierza - tułacza, traktuje wojnę jako rodzaj przygody duchowej, nadaje jej wymiar mistyczny. Ale forma tych opowiadań wywodzi się z tradycji gawędy - jak pisze autor, z ducha paska i Rzewuskiego. Stąd dygresyjność, humor (mimo tonów patetycznych), stylizacja na potoczność, na autentyzm.

Juliusz Słowacki (1809-1849) – poeta, dramaturg i epistolograf. Urodził się w Krzemieńcu, pochodził z inteligenckiej rodziny, jego ojciec, Euzebiusz, był profesorem literatury w Liceum Krzemienieckim i Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, zaś matka, Salomea z Januszewskich, osobą o dużej kulturze literackiej i osobistej. Słowacki to jeden z najwybitniejszych twórców polskiego romantyzmu, obok Mickiewicza i Krasińskiego, jest uznawany za jednego z wieszczów narodowych. W twórczości swojej podejmował tematy walki narodowo-wyzwoleńczej, egzystencjalne rozterki i refleksje człowieka uwikłanego w machinę historii. Zmarł 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu. W 1927 r. sprowadzono prochy poety do kraju, spoczął w krypcie na Wawelu, obok Adama Mickiewicza. Twórczość Juliusza Słowackiego jest bardzo różnorodna i nie da się jej sklasyfikować jako jednego modelu literackiego. Jego liryki przechodzą kilka etapów, w trakcie których dokonuje się ewolucja od sentymentalizmu, przez romantyczny bajronizm, aż po rewolucyjny romantyzm, skupiony na tematyce narodowej i patriotycznej, a pod koniec życia genezyjski mistycyzm. W niniejszym zbiorze znajdują się m.in. utwory: Oda do wolności, Piramidy, Grób Agamemnona, Testament mój, W pamiętniku Zofii Bobrówny, Do Ludwika Norwida, Sowiński w okopach Woli. [opis wydawcy]