Nic szczególnego, taka banalna bajeczka o służącej pewnej księżnej , która zakochuje się w pocztylionie. Jak to w bajce są momenty wzruszeń i dramatu, a wszystko dobrze się kończy.

Co tym razem słychać u Liska i Prosiaczka o prostym ogonku? A no tragedia wielka. Prosiaczek padł ofiarą komara. Dziabnął go w najgorsze z możliwych miejsc, w samiutki środek jego gładkich, różowych plecków. I jak tu się samemu podrapać raciczką, gdy tak piekielnie swędzi? Udaje się więc po radę do swego przyjaciela Liska. Ten w mig pomaga śwince. Wspólnymi siłami udaje im się stworzyć miksturę odstraszającą komary. Miał być to niby sprej, ale wyszła pasta. Cóż, w sumie to bez większego znaczenia. Przyjaciele wysmarowani "śmierdzidłem" od stóp do głów udają się nad brzeg strumienia, by przetestować swój specyfik. Efekt jest wprost zabójczy. Dla komarów rzecz jasna. Ma on jednak jeszcze jedną specyficzną właściwość... Jesteście ciekawi jaką? Sprawdźcie koniecznie sami. Opowiadanie bawi do łez i przy okazji udowadnia, że czasami lepiej jednak nie experymentować ;) Bo może być jeszcze gorzej niż było... Ot co...

Główną bohaterką książki Wakatake jest Mamoko. Mamoko jest panią po sied­emdz­iesi­ątce­, która swoje w życiu przeszła. Jest spełnioną żoną, matką, a nawet pracownikiem. Nie ma już męża i w chwili obecnej stojąc raczej na krawędzi ziemskiego bytowania snuje rozważania na temat własnych doświadczeń i przeszłości. W swej refleksji dochodzi do wniosku, że bardzo wiele rzeczy ją ominęło. Po młodości pozostały jej jedynie niespełnione marzenia i dojmująca samotność. Twierdzi, że na przestrzeni tych wielu lat zbyt mocno dawała siebie innym, a tak naprawdę bardzo niewiele czasu poświęcała samej sobie, własnym pragnieniom, pasjom. Wszyscy wokół dla niej byli ważniejsi, niż dbanie o swoje potrzeby. Spotkanie z wnuczką jest dla niej swego rodzaju impulsem, dzięki któremu Mamoko od tej chwili chce wykorzystać każdą sekundę czasu, jaki je pozostał na zadbanie wyłącznie o siebie, na czerpanie z niego pełnymi garściami. • Ta krótka, subtelna, filozoficzna i bardzo wysublimowana opowieść podejmuje bardzo ważne tematy egzystencjalne. Opowiada także o procesie wyzwolenia się spod własnego jarzma powinności. Jest piękną, a zarazem nieco wstrząsającą historią. Myślę, że jest także lekturą bardzo potrzebną wielu osobom, które czasami jednak zbyt wiele poświęcają innym, pomimo bezgranicznej do nich miłości. Zrobienie sobie pauzy na samorealizację własnych planów nie jest przecież przejawem egoizmu. Piszę o tym dlatego, bo właśnie tego mi w tej książce zabrakło. Mianowicie odpowiedzi na pytanie, co motywowało bohaterkę, w takim postępowaniu przez aż tak długi okres jej życia. I dlaczego tak późno doszła do wniosków, do których doszła…

Dawno nie miałam w rękach tak prze­rekl­amow­anej­ pozycji. Świetny temat, który jak dla mnie, został zaledwie zarysowany. Nie ma akcji, postaci pozbawione charakteru, emocji i jakichkolwiek przemyśleń, dialogi poniżej krytyki. Książka "niby" osadzona historycznie, ale z rażącymi błędami merytorycznymi zauważalnymi nawet dla mnie (nie jestem historyczką). Książkę czyta się jak streszczenie lektury dla szkoły średniej. Nie polecam.

Pomimo wielu haseł, dyskusji, polemik życie kobiety głównie przypisane jest do "domu". Gdy nie stworzymy rodziny i gniazda domowego jesteśmy niewidzialne i niedoceniane...