Jej jedyna miłość

Rok 1887 Giles obudził się i pomyślał leniwie, że upał staje się nie do wytrzymania. W pokoju było nieznośnie duszno i markiz spostrzegł ze zdziwieniem spuszczone żaluzje i zaciągnięte zasłony. Przez chwilę usiłował przypomnieć sobie, dlaczego tym razem nie otworzył okna, lecz rzut oka na poduszkę obok niego starczył mu za całą odpowiedź. Zawsze kiedy kładł się do łóżka sam, odsuwał zasłony i podnosił żaluzje, aby zasypiając móc spoglądać na niebo zaróżowione pierwszymi promieniami wschodzącego słońca. Dzisiaj był jednak zbyt zajęty, by o tym pomyśleć. Patrząc na pogrążoną w głębokim śnie towarzyszkę swego łoża, Giles uśmiechnął się lekko. Noc, która właśnie minęła, mogła doprawdy zdarzyć się mu tylko w Wenecji. Jedynie w tym mieście można było spotkać kobietę tak płomiennie namiętną jak ta, która spała teraz spokojnie u jego boku. Markiz nigdy nie przyznałby tego nawet przed samym sobą, że przeżycia tej nocy, aczkolwiek przekroczyły jego najśmielsze oczekiwania, okazały się nieco wyczerpujące.