To moje drugie spotkanie z prozą Richarda Schwartza. Tym razem rzuciłam się na głęboką wodę, ponieważ to już z czwarty tom popularnej zwłaszcza w Niemczech serii „Tajemnica Askiru”. Owszem, nieco lekkomyślnie, jednak kilkukrotnie postąpiłam podobnie i jakoś udawało mi się zrozumieć fabułę. Dlatego postanowiłam zaryzykować, wspomagając swe siły krótkimi streszczeniami poprzednich dwóch części. Przyznaję, że nie żałuję, chociaż innym osobom rekomenduję zapoznanie od razu całego cyklu, albo pierwszego tomu! Lektura „Władcy marionetek” uświadomiła mi, iż niepotrzebnie zrezygnowałam z kontynuowania przygody snutej przez Schwartza. Teraz muszę nadrobić. Tak, fantasy zazwyczaj przynosi mi sporo kłopotu. Problemy z odpowiednim wczuciem w akcję, zbyt rozwlekłe opisy. Ale! Książki Richarda umiejętnie potrafią wciągnąć człowieka w magiczny świat. Strony szalenie pędzą, nie sposób się nudzić. Nawet w sytuacji, gdy zaczynamy czytanie od środka! • Schwartz po prostu znakomicie przybliża swoich bohaterów. Czytelnik odnosi wrażenie, że naprawdę ich zna. Mimo mojej przerwy nadal umiałam powitać postaci związanych z pierwszą częścią tak, jakby byli starymi przyjaciółmi. Wielkie indywidualności, posiadające i wady, i zalety. Są ludzcy, wbrew wszechobecnej magii! Myślę, iż dzięki temu emocjonalnemu podejściu łatwiej jest się wczuć w przygody, kibicować zmaganiom oraz liczyć na ostateczne pokonanie zła. Aczkolwiek nawet antagoniści zostali przedstawieni w interesującej formie. Tak, na tej płaszczyźnie nie mogę się kompletnie do niczego przyczepić. Doskonale potrafię sobie wyobrazić każdego bohatera w filmowej wersji — halo, gdzie są scenarzyści? • Jakoś do połowy książki akcja wręcz pędzi. Niezwykle wartka, pełna zaskoczeń oraz gotowych na odkrycie zagadek. Jednak później zwalnia. Niestety! Troszkę nie wiem, dlaczego autor zdecydował się na taki zabieg. Może w innych przypadku powieść skończyłaby się o wiele za wcześnie? Ciężko ustalić. Oczywiście, nie mam na myśli nudy. „Władca marionetek” od początku zaciekawia, całość czyta się bardzo płynnie, a samemu finałowi trudno cokolwiek zarzucić. Utrzymuje nas w napięciu. Przecież opublikowano kolejne tomy z cyklu! • Może to być trochę zaskakujące, ale w fabule nie brakuje humoru. Wielokrotnie zaśmiewałam się z przekomicznych sytuacji mających związek z naszym ulubionym Havaldem. Co interesujące, Richard Schwarz poświęcił miejsce analizie polityki swojego wymyślonego świata, jego ekonomii. Te rozważania sprawiały, że istotnie zapominałam, iż mam do czynienia z fikcją. Autor bezgranicznie wsiąknął w pracę, w dobrym znaczeniu. Czuć pasję, zaangażowanie, mnóstwo idei na kolejne historie. We „Władcy marionetek” postarano się również o solidną dawkę wzruszeń. Nie chcę zbyt dużo zdradzać, lecz z pewnością spore grono osób uroni nad kartami powieści łezkę. Jak już wspomniałam — finał wypadł naprawdę fenomenalnie. • Podsumowując, seria „Tajemnica Askiru” jest godna uwagi, zwłaszcza dla osób, które pragną głębiej zapoznać się z gatunkiem fantasy. Znajdziecie wszystko, czego szukacie w porządnej książce: świetnej fabuły, intrygujące sekrety, wspaniałych bohaterów. Teraz nie zrezygnuję z dalszego odkrywania prozy Richarda Schwartza. Będę wyczekiwać następnych części, już wydanych na rynku niemieckim. Podejrzewam, że wkrótce dotrą do Polski. Tymczasem, pędzę nadrabiać swoje zaległości. I postaram się więcej nie omijać literatury sprawiającej tak pozytywne wrażenie. Obiecuję!

Przeglądając biblioteczną półkę z audiobookami znalazłam Udrękę i ekstazę autorstwa amerykańskiego pisarza Irvinga Stone’a, w tłumaczeniu Aldony Szpakowskiej. Ta zbeletryzowana biografia Michała Anioła napisana jest niezwykle barwnym, plastycznym językiem, z pasją i talentem oraz sumiennością i dbałością o detale. Autor poświęcił kilka lat, by na miejscu, w ojczyźnie artysty, szukać jego śladów, poznawać szczegóły biografii i dogłębnie analizować tajemnice twórczości. Dzięki temu mamy możliwość przeniesienia się do renesansowej Italii i owarzyszenia Michelangelo di Lodovico Buanarroti Simoniemu w jego długim, twórczym życiu. Dowiadujemy się, jak powstawały wspaniałe freski w Kaplicy Sykstyńskiej, genialne rzeźby i płaskorzeźby oraz projekty arch­itek­toni­czne­, m.in. kopuły Bazyliki św. Piotra. Odkrywamy jego osobowość, drogę do poznania ciała człowieka, które tak mistrzowsko potrafił wydobyć z kamienia, prawdziwą pasję i największą miłość, czyli rzeźbę w marmurze oraz determinację, z jaką realizował swoje artystyczne wizje. Życie mistrza ukazane jest na szerokim tle epoki, w której tworzył. • Pomimo że powieść powstała w 1961 roku (w Polsce opublikowana po raz pierwszy w 1965 r.), nie straciła nic ze swojej świeżości. Zaprasza w ponad 38 godzinną fascynującą podróż do świata sztuki renesansowej Florencji i Rzymu. • Książkę czyta Janusz Zadura, aktor dubbingowy i dziennikarz, znany wielbicielom audiobooków z brawurowych interpretacji książek Jacka Piekary i Arthura Conan Doyle’a. • Izabela Ronkiewicz-Brągiel • Biblioteka Kraków

Jesienna aura za oknem nie nastraja zbyt optymistycznie, ale od czego są książki? Zwłaszcza te, które niczym latający dywan potrafią przenieść czytelnika na przykład w gorące serce Afryki. Takie są książki Patricka Addaiego, pisarza pochodzącego z Ghany, na stałe mieszkającego w Austrii, piszącego niezwykłe opowieści dla dzieci, laureata wielu nagród literackich, m.in. nagrody Adler Award dla najlepszego pisarza z Europy pochodzącego z Afryki. W marcu tego roku Biblioteka Kraków miała okazję gościć afrykańskiego pisarza w dwóch filiach. Atmosfera towarzysząca obu • spotkaniom była niezwykła, ponieważ Patrick Addai jak nikt inny potrafi nie tylko rozbawić przybyłych na spotkanie młodych uczestników, ale również przekazać im wiele ważnych prawd życiowych. Autor swoje opowieści przerywa tańcem, śpiewem i oklaskami, co sprawia, że dzieci bawią się znakomicie. Nic dziwnego, w końcu Addai jest nie tylko pisarzem, ale również aktorem i potrafi umiejętnie wykorzystać swoje zdolności. W trakcie spotkań z dziećmi w bibliotece pisarz opowiedział o swojej nowej książce wydanej w Polsce: Babcia przejmuje telewizję. Można w niej znaleźć m.in. opowiadania: Dlaczego pająk nie ma włosów na głowie, O myszy, która uratowała lwa, Jak powstał wzór na żółwiej skorupie. Każda z historii zawiera nie tylko szczyptę mądrości, ale również ważną wskazówkę, dobrą radę albo przestrogę. Każda uczy, bawi i wychowuje. Opowieści dotyczą prawd uniwersalnych, niezależnych od szerokości geograficznej czy też koloru skóry odbiorcy. • Dzięki lekturze tej książki dzieci uczą się, że za okazaną pomoc należy być wdzięcznym, że nie można być samolubnym i trzeba się dzielić z innymi, że nieważny jest kolor skóry, ale to, kim się jest, itp. Szatę graficzną do książki Addaiego stworzyła młoda, ale bardzo zdolna graficzka, Ania Jamróz. lustracje pięknie współgrają z tematyką książki. Serdecznie polecam dzieciom i rodzicom do wspólnego czytania nie tylko w jesienne wieczory. • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków

Listopad – zimny i wietrzny – bywa oczekiwaniem na ciepłą atmosferę grudniowych świąt. Ten czas może umilić książka Dziewczynka z atramentu i gwiazd Kiran Millwood Hargrave. • Ta debiutancka powieść młodej brytyjskiej pisarki sprawia, że krew szybciej płynie w żyłach, a od opisywanych przygód i narastającego napięcia robi się naprawdę gorąco! Isabella, główna bohaterka książki, mieszka wraz z ojcem kartografem na wyspie Moya. Rządzący wyspą Gubernator część lądu uczynił niedostępną dla mieszkańców. Kiedy na „Zapomnianych Ziemiach” gubi się przyjaciółka Isabelli, córka Gubernatora, dzielna dziewczynka dołącza do grupy poszukiwawczej. Znając techniki nawigacji, potrafi stworzyć mapę niedostępnych zakątków wyspy. Czytelnik razem z Isabelle wędruje po wyspie, przeżywając niesamowite przygody. Staje przed trudnymi wyborami, poznaje wartość przyjaźni i poświęcenia, ale też siłę żywiołów. Musi zmierzyć się z przeciwnościami losu i własnymi lękami, by dowiedzieć się, czym jest odwaga. Autorka prowadzi fabułę w sposób tak przejmujący,że czytelnik kibicuje nie tylko głównej bohaterce i grupie jej współtowarzyszy, ale także pewnej kurze zwanej Pani La. W Dziewczynce z atramentu i gwiazd Kiran Millwood Hargrave w umiejętny sposób wykorzystuje motywy mityczne, tworząc niezwykle ciekawą opowieść z elementami realizmu magicznego. Każdy z nas nosi ze sobą mapę swojego życia. Mamy ją na skórze, w sposobie poruszania się, a nawet w tym, jak rośniemy i dojrzewamy – mawia ojciec Isabelli. Finał opowieści jest niezwykle zaskakujący. Warto poznać wycinek z mapy życia Isabelle. • Ewa Cywińska • Biblioteka Kraków

Warto czytać publikacje prof. Jacka Wojciechowskiego, bo poza tym, że to wybitny specjalista,to przede wszystkim bibliotekarz (teraz już na emeryturze) kochający swój zawód.Książeczka :"O bibliotekach po mojemu" powinna być lekturą obowiązkową dla wszystkich czynnych zawodowo bibliotekarzy. Ci, którzy jak pan profesor lubią to co robią, utwierdzą się w przekonaniu, że choć kokosów nie zarabiają dobrze wybrali swoją życiową drogę. Ci którzy wątpią - wątpić przestaną. Są w tym tomiku artykuły publikowane niegdyś w "Bibliotekarzu", ale...ręka go góry, kto czytuje regularnie branżowe czasopisma? No właśnie. Książka podzielona jest na cztery części. Pierwsza to wstęp:"na dobry początek", druga nosząca przewrotny tytuł:Aktualne archiwalia" jest...właśnie o tym. W części czwartej pan profesor omawia krótko najbardziej interesujące publikacje zagraniczne i wreszcie część trzecia, najobszerniejsza i dla nas czytelników - bibliotekarzy najważniejsza:"Bibliotekarstwo kłopotliwe." Najważniejsza, bowiem znajdziemy tu odpowiedzi na wiele nurtujących nas problemów, jak choćby to czy biblioteki przetrwają, a jeśli tak to jak długo i w jakiej formie. Nie, nie ma tu gotowych odpowiedzi. Są podpowiedzi mądrego Człowieka,Bibliotekarza z duszą i Profesora, którego niektórzy z nas mieli okazję poznać osobiście w trakcie studiów własnych lub bibliotekarskich konferencji.Jest tu rozdział :"W imadle stereotypów" wszak bibliotekarz postrzegany jest mega stereotypowo. Jakby powiedział Gombrowicz; przyprawiono nam gębę.Złożyły się na to opinie wielu pokoleń,a my nie musimy z tym walczyć jak Don Kichot z wiatrakami, tylko poprzez swój profesjonalizm,wiedzę,solidarność zawodową te stereotypy obalajmy, co zresztą czynimy z lepszym lub gorszym skutkiem. • Publikacje profesora Jacka Wojciechowskiego czyta się z przyjemnością,zawierają bowiem sporą dawkę pożytecznej wiedzy, a wszystko napisane jest interesującą frazą bez naukowych zawijasów za to czasem podlane anegdotycznym sosem. I jeszcze jedno:książka ukazała się osiem lat temu, od tego czasu sporo się zmieniło, nastąpił znaczny postęp w cyfryzacji,ale problemy związane z naszym zawodem nie zmieniają się z dnia na dzień i to jest drugi powód dlaczego warto tę książkę przeczytać