Pierwsze słowo, jakie nasuwa mi się po przeczytaniu tej gwiazdkowej propozycji to dojrzała. Tak właśnie określiłabym tę książkę, biorąc pod uwagę zarówno sposób narracji, jak i poruszane w niej tematy. • ❄️ • Fabuła opowiada o losach, przeżyciach, odczuciach kilkorga bohaterów. Łączy ich miejsce zamieszkania- Niechorze. Ta niewielka, nadmorska miejscowość ze starą latarnią morską na czele jest świadkiem zarówno ludzkich dramatów, jak i radości. • ❄️ • Znajdziecie tu historię rodziny obarczonej problemem alkoholowym ojca. Historię nieco inną, bo mimo słabości mężczyzny do zaglądania do kieliszka, zarówno jego dzieci, jak i żona nie odwracają się od niego a wspierają w walce z wewnętrznym demonem. • ❄️ • Znajdziecie tu historie miłosne. Zarówno pośród młodych mieszkańców miasteczka- których miłość przypomina historię Romea i Julii. Kolejnym wątkiem są losy młodego małżeństwa, gdzie mąż jest zawodowym żołnierzem przebywającym właśnie na misji w Libanie. A jeszcze inna opowiada o miłości dwojga dojrzałych bohaterów, trwającej już kilkadziesiąt lat, a deklarowanej poprzez cotygodniowe, tajemnicze listy. • ❄️ • Nie zabrakło też waśni. Wieloletni przyjaciele poróżnieni przez konflikt interesów, którzy jednak w obliczu nieszczęścia potrafią się zjednoczyć. Jest też postać księdza, będącego niejako pasterzem czuwającym nad mieszkańcami miasteczka. • ❄️ • Całość jest utrzymana w klimacie świat, ale bez ich kiczowato-lukrowej otoczki. Książka ta znajduje moje uznanie, właśnie za tę dojrzałość i nieco inne przedstawienie magii świąt.

Jest to nad wyraz przerażająca publikacja ze wspomnieniami z obozu Auschwitz. Wstrząsa znacznie bardziej niż inne, ponieważ dotyczy przeżyć dzieci. Auschwitz widziane oczami dziecka jest niemniej brutalne, bezwzględne i krwawe niż to ze wspomnień spisanych przez dorosłych więźniów. • Bogdan Bartnikowski trafił do obozu konc­entr­acyj­nego­ mając 12 lat. Nie był dorosły, ani też zupełnie mały, żeby pewnych rzeczy i sytuacji nie zrozumieć. Doświadczył strasznego zła. Podczas pobytu w tym „piekle” na ziemi zaczął spisywać wspomnienia własne, jak i swoich kolegów i koleżanek z baraku. W głębi duszy żywił nadzieję, że gdy „przeleje na papier” te wstrząsające historie to się w pewnym stopniu od nich uwolni. Tak się jednak nie stało i chyba już nigdy nie stanie, nawet mimo twierdzenia, że czas leczy rany. Jak się okazuje nie każdego typu. Jego opowiadania bulwersują i wywołują ogromne łzy. To czego doświadczały dzieci w Auschwitz i zresztą nie tylko one przechodzi wszelkie ludzkie pojęcie. Zwyczajnie brak słów… „Dzieciństwo w pasiakach” to z pewnością jedno z najbardziej poruszających świadectw dziecięcej wrażliwości wobec piekła obozowej rzeczywistości. Lektura trudna, aczkolwiek raczej jedna z tych obowiązkowych.

Skoro już po mikołajkach, mogę Wam pokazać jaką książeczkę w bucie znalazł mój dwulatek - fan koparek, wywrotek i wszelkich maszyn budowlanych. • 🚛 • Znamy i posiadamy na półce już pierwszą część opowieści o wieczornych rytuałach maszyn na placu budowy. Książeczkę tę osobiście znam praktycznie na pamięć, ale biorąc pod uwagę ile razy ją już przeczytałam, to nic dziwnego. Zatem, kiedy usłyszałam zapowiedź jej świątecznej wersji, wiedziałam, że będzie to jeden z prezentów. • 🚛 • W tej świątecznej książeczce maszyny budowlane pracują dzielnie w wigilię. Mimo, ze święta za pasam mają do wykonania bardzo ważną pracę, której nie mogą odłożyć. Wszak ktoś czeka na ich dzieło - które na końcu również okazuje się świątecznym podarkiem. Każda z maszyn jednak pod koniec tego pracowitego dnia, znajduje tuż przed snem odpowiedni dla niej prezent. Zanim powie dobranoc będzie cieszyć się z nowej łyżki, kuli do rozbiórki czy nowego bębna do mieszania cementu. • Dodatkowo, oprócz znanych już maszyn z placu budowy, w książce znajdzie się miejsce także dla wozów strażackich. Co one tam robią? Przeczytajcie. • 🚛 • W tej części wierszowany tekst całej opowieści czytało mi się dużo łatwiej niż w pierwowzorze, ale być może po prostu już się przyzwyczaiłam do tej "melodyjności" wiersza.

Ciut mało Olive, ale i tak książka świetnie skrojona. Niczym garsonki głównej bohaterki. Wisienką na torcie jest zamknięcie historii jaką znamy z "Amy i Isabelle".

"Policja" otrzymuje ode mnie 5 gwiazdek. Jo Nesbo bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę, w chowanego, wyprowadza go w pole. Co sprawia, że czytelnikowi jeszcze trudniej się oderwać. Każde kolejne zabójstwo dostarcza kolejnej porcji dreszczyku. Parokrotnie podczas czytania obleciał mnie strach. Co do głównego bohatera, Harrego Hola, nie wiem czy go uwielbiam czy nienawidzę. Ale jedno jest pewne, gdyby nie jego przenikliwy umysł komisarza, powieść nie miałaby w miarę szczęśliwego zakończenia. Bo jak to w życiu bywa, ciężko o happy end. • Świetnie napisany thriller, idealny na zimowe wieczory :)