Książka pomimo zachęcającego tematu nie jest ciekawa i warta uwagi.

Nie mam pojęcia, czemu cały czas myślałam, że "Hazel Wood" to thriller młodzieżowy. Nawet przez pierwsze rozdziały byłam przekonana, że to właśnie ten gatunek, a tu proszę, taka niespodzianka. Mogę więc powiedzieć, że "Hazel Wood" to na prawdę zaskakująca i przede wszystkim pomysłowa książka. A wszystko kręci się tu wokół... książek, a w zasadzie takiej jednej książki, która jest istnym białym krokiem. To dzięki niej, razem z główną bohaterką Alice przenosimy się do niesamowitego, ale i równie mrocznego i groźnego świata. I to właśnie ten baśniowy świat wykreowany przez autorkę "Hazel Wood" na prawdę mnie zauroczył. Widać jaki ogrom pracy włożyła ona w to, aby całość wykreować. Miejscami jednak trochę się gubiłam w tym wszystkim, bo odnoszę wrażenie, że chociaż pomysł był świetny, to jednak z przedstawieniem czytelników i tej wizji świata Hazel Wood było miejscami gorzej. I to chyba było najgorsze w tym wszystkim, bo bardzo mi to utrudniało czytanie. • A bohaterowie? Alice czasem mnie irytowała i trochę nie rozumiałam jej postępowania, jednak z każdą kolejną stroną nazbierało to sensu. O! I koniecznie muszę jeszcze powiedzieć, że baaardzo spodobało mi się polskie tłumaczenie imion bohaterów ze świata baśni, jak na przykład Alice Trzykrotka. • Podsumowując więc moje odczucia względem tej książki są na prawdę mieszane. Z jednej strony jestem na tak, z drugiej mam jakieś swoje uwagi. Ale chyba koniec końców polecam, bo dla takiego fajnego motywu, jakim są baśnie, myślę, że warto poznać "Hazel Wood".

W sumie nie wiem, czemu tak długo odwlekałam przeczytanie tej książki, ale grunt, że nie zawiodłam się na niej. Bardzo zainteresowała mnie relacja pomiędzy Sarą a Michałem i z wielkim znie­cier­pliw­ieni­em obserwowałam jej rozwój. Z drugiej strony cały czas chciałam wiedzieć, co takiego wydarzyło się w życiu dziewczyny, że próbowała ona odtrącić od siebie wszystkich. Niby domyślałam się mniej więcej, o co może tu chodzić, ale no... Chciałam to usłyszeć z ust Sary. Z minusów przeszkadzało mi to, że autorka tak mało uwagi poświęciła osobowościom głównych bohaterów. Owszem dowiadujemy się co nieco o ich życiu, czy relacji z rodziną, ale o nich samych wiemy trochę mało. Mi na przykład to przeszkadzało, bo nie mogłam tak dobrze wczuć się w Sarę i Michała, jakbym tego chciała. • No i jest jeszcze zakończenie, które mnie kompletnie niezadowoliło i myślę, że możnaby nad nim jeszcze popracować. Ale mimo wszystko to na prawdę dobra książka, którą warto przeczytać i bardzo się cieszę, że sama w końcu to zrobiłam. No i fajnie, że się nie rozczarowana bo w planach mam już kolejne książki z pod pióra autorki.

Międzywojnie to jeden z najciekawszych fragmentów naszej historii. Niektórzy uznają, że ten temat został „zajechany na śmierć”, poprzez całą masę pozycji traktujących o najróżniejszych kwestiach. Czasem trafiamy na przejaskrawione seriale, gdzie urocze damy noszą wyłącznie perły, futra i opaski z piórkiem, a towarzyszący im detektywi rozwiązują strasznie pogmatwane sprawy. A okazuje się, iż rzeczywistość chwilami była o wiele bardziej interesująca od wymysłów scenarzystów. I zdecydowanie brutalniejsza. Z ogromną chęcią sięgnęłam po najnowszą książkę Kamila Janickiego, traktującą o dawnych zbrodniach. O samym autorze słyszałam oraz czytałam dużo dobrego, więc w końcu nadarzyła się okazja, aby skonfrontować cudze opinie z moją. I, muszę przyznać, iż w pełni zgadzam się ze wszystkimi osobami, które zachwalają Janickiego. Od „Seryjnych morderców II RP” wręcz trudno oderwać wzrok, a po skończonej lekturze nadchodzi chęć na ponowne przeczytanie kilku akapitów. • Myślę, że na uznanie zasługuje ogrom pracy, jaki autor włożył w stworzenie swojej książki. Wiele godzin spędzonych nad starymi aktami, wycinkami z gazet, poszukiwaniem śladów — i, proszę mi wierzyć, mimo cyfryzacji, to wszystko nie jest aż tak proste, jak mogłoby się wydawać. Potrzeba sporo uwagi do oddzielenia istotnych informacji od przysłowiowego „lania wody”. Dlatego całość czyta się szybko, poszczególne historie przypominają świetnie napisaną powieść. A mamy do czynienia z prawdziwymi zbrodniami, chwilami mrożącymi krew w żyłach. Niektórzy mordercy mieli dość wyrafinowaną fantazję, często skierowaną przeciwko kobietom, ale należy pamiętać, iż również one potrafiły być okrutne… • Ciężko było mi (jak wielu innym) spokojnie przeczytać o zabójstwach dokonywanych na niemowlętach. A wyjątkowo bulwersująco wypadały wyroki sądów, strasznie zero-jedynkowe: albo niewinność, albo śmierć. Same procesy sprawiały wrażenie teatralnych, wypełnionych dramatycznymi gestami, omdleniami i nieoczekiwanymi zwrotami akcji. Nic dziwnego, że inspirowały różnych twórców. Ludzie, spragnieni tej wątpliwej rozrywki, gorąco dyskutowali przy obiadach, na ulicach, często kłócąc się między sobą, spierając o racje. Gładko przechodzimy do kwestii ówczesnych mediów, a konkretniej — międzywojennej prasy, będącej prawdziwym „sędzią”… • Co ciekawe, to właśnie gazety potrafiły konsekwentnie kierować uczuciami. Dziennikarze tłumnie przybywali na procesy, opisując je w niezwykle kwiecisty sposób, docierając do rzekomych świadków wydarzeń, ludzi powiązanych ze sprawcami lub ofiarami. Niestety, artykuły miały ogromną moc oddziaływania, do tego stopnia, że na ławę oskarżonych trafiali nieszczęśnicy pomawiani, obrażani, bez szans na konkretną obronę. Nawet w chwili, gdy zostali uniewinnieni, nadal ciążyło nad nimi widmo już wydanych gazet, w których jasno wskazywano ich jako winnych. Kamil Janicki bardzo umiejętnie nakreślił te, całkiem liczne, sytuacje. Tym samym sprawił, że jego publikacja naprawdę poszerza horyzonty w różnych dziedzinach. Frapujące, zdecydowanie godne przeczytania. • „Seryjni mordercy II RP” to pozycja warta uwagi, zwłaszcza dla każdego miłośnika historii. Idealna na długie jesienne wieczory, gdy jesteśmy znudzeni nowym sztampowym horrorem. Autor stworzył książkę trzymającą w napięciu aż do ostatniej strony, okrutnie fascynującą, ale też przerażającą ze względu na swój realizm. Do tego sporo zdjęć, fragmentów z autentycznych notatek prasowych lub policyjnych, więc po raz kolejny podkreślam świetną pracę, jaką wykonano. Rzetelną, pozbawioną „suchych faktów”. Proszę nie obawiać się nudy, bo ta nie istnieje!

Jest i trzecia część. Pan "Podejrzany" • Daniel Wyrwa (brat naszego komisarza ) i Maria Zimnicka (siostra prokuratora). Z tego połączenia mogą wyjść tylko problemy! Daniela ostrzega brat, Łukasz i on sam o tym wie. Marysia chce zrobić w końcu coś na co nie zgadza się jej brat. • W tej książce jest więcej kryminału: są morderstwa, porwania, zdrada. • Styl książki pozostaje bez zmiany : twardy język (wulgaryzmy), seks, zabawa, narracja dwóch bohaterów . • Powieść przeplata jest jednak przeszłością (tym jak się poznali) i teraźniejszością. • Książkę dalej dobrze i szybko się czyta. • i znowu dam plusa za relację z życia Kingi i Łukasza gdyż ta para najbardziej mi się podobała!