Jak dla mnie super. Napisana prostym zrozumiałym językiem, a nie naukowym i niezrozumiałym. Bardzo dużo przydatnych informacji jak zmienić swoje życie, ale żeby to zrobić najpierw trzeba chcieć wprowadzić nawyki z książki. Polecam gorąco! Dzięki tej książce spojrzałam na życie z innej strony.

Najlepsza książka o komunikowaniu się jaką do tej pory przeczytałam. Krąg zwierząt czy przykłady z życia autorów bardzo do mnie przemówiły. Polecam tą pozycje

„Prawiek i inne czasy” • Autor: Olga Tokarczuk • Moja ocena: 4/10. • To książka osobliwa, pełna melancholii i niepokoju. Dominuje w niej atmosfera smutku, wojny i przemocy — krew leje się często, a nadzieja wydaje się całkowicie nieobecna. Narracja, osadzona w realiach wielu pokoleń mieszkańców tytułowego Prawieku, przedstawia świat przesiąknięty cierpieniem, wynaturzeniem i trudnym do uchwycenia mistycyzmem. Wszystko zdaje się kierowane jakąś niezrozumiałą siłą, a rzeczywistość bywa często odwrócona do góry nogami. • Styl Olgi Tokarczuk — to trzeba przyznać — jest niezwykle spójny, obrazowy i płynny. Książkę czyta się łatwo i momentami nawet z pewnym zaangażowaniem. Język autorki ma w sobie coś hipnotyzującego, co sprawia, że mimo ciężkiej tematyki trudno się od lektury oderwać. • Mimo to — osobiście nie polecam tej książki. Dla mnie była zbyt przygnębiająca, momentami wręcz duszna. Choć doceniam kunszt językowy, to treść i klimat powieści zwyczajnie mnie nie poruszyły — a raczej przytłoczyły. Jeśli ktoś szuka światła, nadziei czy pokrzepienia, w „Prawieku…” raczej ich nie znajdzie. • ** 00:36 * 23.04.2025 * 37/2025 *

Jak przyjemnie było przeczytać o twórczyni, która nie dbała o popularność, nie rozpychała się łokciami, nie szokowała i nie skandalizowała, po prostu robiła swoje, a precyzyjniej, malowała swoje. Zwróciłam uwagę na to, że ta książka to klasyczna biografia jednostki, brak w niej nadmiernego skupienia na środowisku, na polityce, na zjawiskach społecznych charakterystycznych dla czasów, w których żyła bohaterka. Najważniejsza jest Ha-Ga, jej rysunki i ilustracje. • Dyskretna była Anna Gosławska, która uwielbiała, by mówić do niej Hanka na wzór nazywania tak Ordonówny, dyskretna była jej córka Zuzanna Lipińska i dyskretna była autorka tej publikacji, Agata Napiórska, dzięki tym trzem dyskrecjom książka ma klasę. • Mimo iż życie głównej bohaterki nie było usłane różami, biografka przedstawia je wiarygodnie, bez oceniania i oskarżania kogokolwiek, bez sensacyjnych dociekań i publicznego wystawiania na żer pikantnych szczegółów pożycia i ostatecznie rozpadu małżeństwa z Erykiem Lipińskim, co nie znaczy, że o tym nie przeczytamy, przeczytamy, ale z przystającym do całokształtu umiarem i taktem. • Z Ha-Gą zetknęłam się już wcześniej poprzez Stefanię Grodzieńską, zdarzało się, że na kartach wspomnień pani Stefanii pojawiał się ten intrygujący pseudonim, o którego genezie poczytamy również w tej biografii. Także „Rozmówki” Grodzieńskiej i wiele jej felietonów Anna Gosławska uzupełniała swoimi charakterystycznymi, wielkookimi ilustracjami. • Z prawdziwą przyjemnością poznałam życie Ha-Gi, sporo w nim było niespodzianek i cała galeria ciekawych ludzi, z których najmniej, a nawet wcale, znana była mi Barbara Tyszkiewicz, matka Beaty. • Szkoda tylko, że czytało się tak szybko, ale też przecież nie tylko czytało, również oglądało, a przeglądanie ilustracji będących przerywnikiem, było zarazem skokiem na kolejne strony. Jestem zachwycona załączeniem takiej obfitości prac Ha-Gi, które są nie tylko imponującą prezentacją dorobku artystki, ale też tytułowymi obrazkami z życia. • Irytującą manierą Agaty Napiórskiej było drobiazgowe opisywanie zdjęć i niektórych obrazków, poza tą stylistyczną zawalidrogą, nie mam autorce nic więcej do zarzucenia.

"Iluzja" Mieczysława Gorzki to druga część przygód z komisarzem Zakrzewskim. • Historia wciągająca, zawiła, wielowątkowa, jest kilka trochę absurdalnych momentów, ale w mojej opinii nie wpłynęły negatywnie na całość. • Według mnie wiele opisów oraz zdarzeń było zupełnie zbędnych, chyba tylko po to żeby powiększyć objętość książki. • Podoba mi się skrupulatne, ale bardzo wciągające śledztwo Zakrzewskiego i jego współpracowników. • Bawiłam się dobrze, choć mam świadomość, jak bardzo autor poleciał z fabułą. • Zagmatwana, naciągana, ale fajnie się czyta. • Biorę następną część.