Gdy Doris była małym dzieckiem ojciec podarował jej czerwony, skórzany notes. Dziewczyna przez całe swoje życie zapisywała w nim adresy wraz z numerami telefonów osób znanych i przez nią kochanych. Dziś pozostały jej z tego okresu już tylko wspomnienia. Gdy zagląda do swego notatnika i widzi poskreślane nazwiska osób, które odeszły powraca pamięcią w przeszłość. Okazuje się, że jej życie było nawet dość barwne. Przywodzi na myśl chwile związane z pierwszą pracą, kiedy była gosposią w Szwecji. W latach trzydziestych była modelką w Paryżu, a na chwilę przed wybuchem wojny uciekła do Nowego Jorku. Dziś Doris ma 96 lat i zdaje się, że tylko cotygodniowe rozmowy z jej jedyną krewną – Jenny, urozmaicają jej samotność, odświeżając tym samym nieco pamięć. Z kolei Jenny ma jedyną i niepowtarzalną okazję poznać liczne, dotąd pilnie skrywane rodzinne tajemnice…

Carter Locke to tylko mały chłopak. Zna jednak wiele przeróżnych sztuczek. Potrafi na przykład sprawić by monety oraz karty zniknęły. W pewnym momencie sam postanawia się ulotnić. Wykończony pobytem u swego antypatycznego wuja ucieka do małego miasteczka, w którym obecnie trwa wielki festyn. Podczas festynu podstępna trupa pod przykrywką wykonywania niewinnych trików planuje rabunek bezcennego klejnotu. Dziwnym zrządzeniem losu główny bohater spotyka na swej drodze troje utalentowanych dzieciaków. Są równie zawadiackie w swych pomysłach jak sam Carter. Jak się okazuje niejednego asa skrywają w rękawach. Dzieciaki wraz z duetem przebojowych komików zdają się tworzyć naprawdę zgraną paczkę. Ich celem jest pokrzyżowanie planów bandziorów, chcących skraść szlachetny kamień. Z pomocą bohaterom przychodzi tajemniczy sztukmistrz. W starciu z niebezpieczną trupą mali magicy mają okazję poznać siłę prawdziwej przyjaźni, a nawet otrzymać szansę uwierzenia w istnienie prawdziwej magii!!!

Taki sympatyczny Wilk, a nie cierpi czytać książek… Uwielbia za to dosłownie je pożerać, bo kocha smak papieru. Zjada wszystkie bez względu na gatunek oraz wielkość. Niskokaloryczne romanse, pożywne powieści, a nawet trudne do przełknięcia słowniki wprost znikają w jego wielkiej paszczy. Wygłodniałego wilka obawiają się bibliotekarze, antykwariusze oraz księgarze. Wszyscy martwią się o losy książek z Baśniowego Lasu. W końcu przyjaciele Wilka stawiają mu ultimatum. Twierdzą, że nie będą się z nim bawić dopóki nie przeczyta kilku książek, zamiast je zjadać. Tkwi w nich przecież tak wiele przepięknych opowieści… Czy uda się Wilkowi przełamać swój opór i pokochać literaturę? Kto mu w tym pomoże? Zwycięży wilcza ciekawość czy może nieodparta pokusa schrupania papieru? Przekonajcie się sami. Seria Przygody Wilka została wyróżniona w konkursie „Świat przyjazny dziecku” organizowanym przez Komitet Ochrony Praw Dziecka.

Fascynująca zagadka, tajemnicze kulty, bohater na tropie zbrodniczej sekty, co może pójść nie tak? W przypadku tej książki - rażące niedbalstwo autora (albo brak korekty).Najbardziej rażące - narracja utrzymana w trzeciej osobie i nagle, w pojedynczych fragmentach - w pierwszej, schematyczne postaci, przegadane fragmenty. Te dwie gwiazdki to za pomysł, szkoda, że tak słabe stylistycznie dzieło. To mogło być coś naprawdę niezłego, gdyby autor bardziej się przyłożył i popracował nad warsztatem.

Książka Moniki Śliwińskiej to znakomita biografia autora „Wesela”, któremu towarzyszymy niemalże, miesiąc po miesiącu. Wyspiański jawi się jako skrajny indywidualista, osoba znacznie wykraczająca poza zwykłe ramy, artysta, który wyprzedzał swój czas i z niebywałą determinacją pozostawał wierny swojej wizji. „Samotność, do której ucieka, czasem jest trudna do zniesienia” – pisze Śliwińska. Towarzyszymy Wyspiańskiemu w okresach wzlotów i upadków, w latach tłustych i chudych, choć znacznie więcej cierpiał niedostatków, niż dane mu było zaznać wygód. Z książki wyłania się portret artysty osobnego, chadzającego swoimi ścieżkami. Wycofanego, który przyglądał się wszystkiemu z lekkiego dystansu. Cechowała go buddyjska niemalże obojętność. Bywało, że był nieprzejednany, nieprzysiadalny, innym razem wabił do siebie dziatwę i rozpieszczał dzieci czym się dało. Postać niezwykle skomplikowana i barwna, niespokojna i niepokorna, wyrażająca siebie w malarstwie, rysunku, grafice, projektowaniu pisaniu… Osoba, która kanalizowała swój artyzm na rozmaite sposoby, pisarz targany sprzecznymi emocjami, wulkan energii, tytan pomysłów, człowiek porywczy i niecierpliwy, a zarazem skromny i stale odwołujący się do dziecka w sobie. • Wyspiański to nade wszystko wybitny indywidualista, postać ze wszech miar odrębna. Autor „Warszawianki” sam o sobie: „a ja przyrzekam że będę chodził zawsze poza barierę, zawsze ponad wymierzonym poziomem – nie myślę się nigdy do otoczenia stosować – nigdy, bo musiałbym udawać a udawać nie chce. – niech się otoczenie do mnie stosuje”. Intensyfikujący doznania, targany intensywnymi uczuciami, wymagający od otoczenia bezwzględnej akceptacji i admiracji, nie skłonny do pójścia na jakiekolwiek kompromisy. Czytający w ludziach w jak otwartych kajetach. Zafascynowany kwiatami, będący po stronie wiosny. Rośliny darzył uczuciem nie mniejszym niż Eliza Orzeszkowa, zaś jego fantazja spokojnie konkurować mogłaby z florystycznymi kadrami Leśmiana. Człowiek absolutnie podporządkowany sztuce pod dyktando której podejmował kolejne działania. Pisarz nie mniej skomplikowany niż Witkacy, którego fiksacje spalały niczym ogień polana. Pisał: „Jest szczęście, co się ze mną mija i nieszczęście, które mnie tuli”. Pierwszy opowiedział o cmentarzysku cywilizacji europejskiej. Niezwykła postać, znakomita książka.