Idę do moich miłości...

"Przed II wojną światową Matka, jak to się wówczas mówiło, prowadziła dom. Ojciec był zatrudniony przez Magistrat jako kierownik cegielni. Był prawie nieobecny od rana do wieczora, zarabiał na ten dom, by mama mogła wydawać to, co on zarobił. Były to znakomite czasy. Czasy chleba świętojańskiego, pachnącej czekolady mlecznej, dobrego kakao, kawy z cykorią, białych bułeczek zwanych kajzerkami, posypanych makiem i przekrojonych na krzyż, Żydów proszących, by wstąpić do ich sklepów chocby tylko popatrzeć na nowy towar, przysyłanych w rulonie gazet z Ameryki od rodziny, a w nich paru dolarów (ach! uczciwość ówczesnej poczty!), ogłoszeń drobnych magistrackich wygłaszanych przez specjalnego bebnistę..." (fragment)