Zatańcz z moją dziewczyną

... lat 70., w której istniały jeszcze kuchnie z meblami pomalowanymi na biało olejną farbą i piecami z białych kafli, z ceramicznymi pojemnikami na sól, cukier i mąkę, z makatką wyhaftowaną szafirowym kordonkiem w napis "Smacznego!"; w której szczytem elegancji była beżowa sukienka z krempliny; w której na prywatkach podawało się kanapki, sałatkę jarzynową z majonezem i kompot (owocowy, rzecz jasna!); w której uczniowie nosili imiona takie jak Mirka, Teresa, Krystyna, Mietek, Stefan, Wojtek… Ten „»ptasznik«, to jest półstryszek na czwartym piętrze, który był najcieplejszą i najsympatyczniejszą salką szkoły”*… Ci młodzi ludzie, którzy chcieli mieć życie „szalone, barwne, pękające w szwach od natłoku zdarzeń, działań, przeżyć”*, chcieli „żyć sekundą, a zarazem całym dniem, całymi latami, i tak, żeby niczego nie żałować”*… Te zwyczajne, prostolinijne – choć z perspektywy dzisiejszego licealisty może naiwne i dziecinne - młodzieńcze zachwycenia i rozstania, zadumania i smutki… Sama nostalgia!