Czytanie Miłosza:

Książka identyfikuje główne idee miłoszologii i przenosi je na teren literaturoznawstwa po zwrocie językowym. Opowiada o napięciu między dyskursywnymi hermeneutycznymi próbami stabilizacji tekstu a kwestionującą stabilność, nieusuwalną z tekstu praktyką stylistyczną, która, umożliwia podejmowanie owych prób w wybranych dziełach Czesława Miłosza. Ideologia estetyczna niesie konsekwencje dla niemal każdego aktu lektury i dla każdego aspektu obcowania z dziełem. Krytyczna analiza czytania sprawia, że fundamentalne dla badania tekstu pojęcia tracą bezpowrotnie swoją esencjalność. Takie zjawiska jak: podmiot, mimesis, autobiografia, całość okazują się figurami negocjowanymi (ale nie dowolnymi) w akcie pisania i lektury. Praca wnosząca nowe wątki badawcze oraz wprowadzająca zmiany w dotychczasową recepcję jego twórczości. Jest to pierwsza próba zastosowania koncepcji de Mana w analizie polskiej literatury modernizmu pojętego jako formacja kulturowa XX wieku. Właściwości i osobliwości tekstów Miłosza rozważane są przede wszystkim na gruncie teoretycznym, a nie na płaszczyźnie poetyki historycznej. Analizie poddano czytanie metaforyczne i retoryczne, zjawisko alegorii i ironii, a przede wszystkim 3 postacie ideologii estetycznej: metalepsę, synekdochę i mimesis.