Czarne dni małej Sally

Nasz dom był miejscem, gdzie po krzykach następowały wrzaski i gdzie stale było słychać stłumiony szloch. Ojciec rzadko starał się ukryć zniecierpliwienie, kiedy stawał oko w oko z tym, co jego zdaniem było wyimaginowaną chorobą mamy. Jakże często słyszałam jego krzyk: äNo weź się w garść!ö Ale mijały całe dnie, zanim była w stanie to zrobić… W dobre dni mama Sally uśmiecha się ciepło i rozczesuje jasne włosy córeczki. W czarne dni płacze albo leży nieruchomo w łóżku, albo odwraca się twarzą do ściany. Jest obojętna na wszystko. Depresja odbiera tej pięknej młodej kobiecie wolę życia. W czarne dni córeczką zajmuje się tatuś... Sally ma trzy lata, kiedy tatuś po raz pierwszy dotyka ją podczas kąpieli. Dziewczynka nie ma oparcia w matce, pogrążającej się w depresji, obojętnej na wszystko, nawet na cierpienie własnego dziecka. Sally jest zupełnie sama É z tatusiem, który zmusza ją do coraz straszniejszych rzeczy. A ona wciąż ma nadzieję, że mama przyjdzie jej z pomocą.