Dwa lata wakacji

Nowa Zelandia - lato 1860 roku. Rozpoczęły się wakacje. Piętnastu uczniów z eksluzywnego, męskiego kolegium Chairmana stawiło się w porcie Auckland. Tu właśnie przycumowany został szkuner "Sloughi", którym nazajutrz mieli wyruszyć w podróż morską wokół Nowej Zelandii. Gdy późnym wieczorem chłopcy ułożyli się do snu, marynarze i bosman zeszli jeszcze na ląd. Nikt więc nie zauważył, że cuma przytrzymująca jacht odczepiła się i wiatr wiejący od lądu zepchnął "Sloughi" na pełne morze... Teraz młoda załoga (chłopcy mieli od 8 do 14 lat) musi liczyć na własne siły... Szkuner dyryfuje po Oceanie Spokojnym kilkanaście dni, przetrzymuje straszliwą burzę, i w końcu - bardzo, zniszczony - osiada na piaszczystym brzegu jakiejś wyspy. Podczas penetracji nieznanego lądu, chłopcy natrafiają na jaskinię będącą niegdyś schronieniem francuskiego rozbitka, który zmarł tu nie mogąc najwidoczniej wydostać się z wyspy. Chłopcy postanawiają zamieszkać w tej grocie. Przenoszą do niej wszystko, co zdołali uratować ze zniszczonego szkunera: ciepłą odzież, broń, narzędzia, zapasy żywności. Cały czas mają nadzieję, że uda im się wrócić do domu. Tymczasem mija jeden miesiąc, drugi, trzeci. Mija rok... Starsi chłopcy polują, organizują zajęcia młodszym, wędrują i poznają wyspę. Rozbitkowie znajdują na tym skrawku ziemi nie tylko zwierzęta, ale także sporo roślin, które wzbogacają ich posiłki i ułatwiają przetrwanie. Pod koniec drugiego roku tych przymusowych wakacji, na wyspie pojawiają się inni - tym razem dorośli - rozbitkowie... Co wynikło z tego spotkania? Czy chłopcy wrócili do domu?