Dysonanse

Książka, którą oddajemy w ręce Czytelników, jest próbą zreinterpretowania bogatego dorobku Stefana Kisielewskiego – kompozytora, pisarza, krytyka muzycznego i literackiego, publicysty oraz felietonisty – i zarazem podsumowania dotychczasowych wątków refleksji na temat jego twórczości w polskiej humanistyce. Zamierzeniem redaktorów tomu było nie tylko rocznicowe przypomnienie postaci Kisielewskiego, lecz także sprowokowanie debaty – krytyczne przyjrzenie się jego dokonaniom zarówno w dziedzinie muzyki, literatury, jak i szeroko rozumianej publicystyki. Dialog prowadzą badacze różnych pokoleń, reprezentujący kilkanaście ośrodków uniwersyteckich: literaturoznawcy, muzykolodzy, medioznawcy, historycy i teoretycy kultury. Pomieszczone w niniejszym tomie reinterpretacje stanowią kolejny etap recepcji dzieła Kisielewskiego kształtującej się w dwóch ostatnich dekadach – po okresie publicystycznych debat politycznych, reperkusjach rozmaitych lektur Dzienników, rejestracji wspomnień przyjaciół i znajomych (Kisiel, rozmowy Joanny Pruszyńskiej, Warszawa 1997) oraz kilku indywidualnych próbach książkowego ujęcia fenomenu Kisiela. Odkrywa się na nowo kompozytora, powraca do pisarza jako autora szeroko komentowanych Dzienników i niedostrzeganych powieści polityczno-obyczajowych, sięga po ‒ często zapomniane ‒ zapisy krytyka muzycznego i literackiego oraz po dobrze znane – utrwalone w wyobraźni społecznej – zapisy zaangażowanego publicysty oraz felietonisty. Przewartościowanie nie służy bezkrytycznemu tworzeniu i wzmacnianiu legendy, nie stabilizuje obrazu twórczości Kisiela, być może tylko zwiększa świadomość rozmaitych dysonansów. Namawia zresztą do takiego sposobu myślenia sam autor Rzeczy najmniejszych: „Prawda zmienia się tak jak wszystko. Prawda naukowa też”…