Nieznane przygody dobrego wojaka Szwejka

Obok charakterystycznej narracji, siłą tej powieści jest oczywiście jej bohater. Jedna z najbardziej niezwykłych, jeśli nie najbardziej niezwykła postać, z jaką się do tej pory w książce spotkałam. Zabawny, wyrzucający z siebie anegdotę za anegdotą, bez cienia smutku, pesymizmu patrzący na życie, a do tego - idiota (co zostało oficjalnie potwierdzone i za co swego czasu zwolniony został ze służby wojskowej). Idiota jednak był dla Haška idealnym narzędziem dla ukazania absurdu rzeczywistości, w jakiej żył. Dzięki temu wojna zostaje odarta z jej grozy, staje się dobrym żartem, jedną wielką popijawą. Wszystko zdaje się nagle oswojone, znajome, swojskie, widziane oczami bohatera, ze stoickim spokojem znoszącego wszelkie upokorzenia. Bez szemrania poddaje się on rozkazom, godzi się zupełnie ze swoim losem, pozwala się aresztować, więzić, nawet wziąć do niewoli swym własnym rodakom, w wielu momentach niebezpiecznie bliski jest stryczka, ale niczym się nie przejmuje, śpiewa sobie, opowiada swoje anegdoty, doprowadza ludzi do szału, zaskakuje swoją głupotą. Zarazem jednak, w tej swojej prostocie, w mig trafnie ocenia ludzi, podchodzi do życia rozsądnie, widzi rządzące nim absurdy.