Żywoty świętych osiedlowych

Niniejsza powieść nie jest literaturą hagiograficzną w dosłownym rozumieniu tego słowa. Podzielona została na kilkadziesiąt legend, które ze sporą dawką humoru, dosyć przekrojowo przedstawiają przeciętną osiedlową rzeczywistość polskiego miasta. Absurd goni absurd, karykatura goni karykaturę. Nowomowa ściga kolokwializm a kolokwializm goni językowe twory, tak bliskie polskiemu podwórku. Lidia Amejko w sposób niezwykły, z polotem oraz niebywałą lekkością pióra przedstawiła tę mniej chlubną "polskość", miejsce pełne niedorzeczności, idiotycznych zachowań oraz bezsensownych zachowań. Opisane żywoty - mimo iż przerysowane, wręcz wynaturzone- opisane zostały zadziwiająco trafnie i precyzyjnie. Czytając tę pozycję nie sposób się nie uśmiechać czy nie przytakiwać nad celnością jej treści. A co najważniejsze - nie sposób się nie zachwycić pięknem składni, stylu oraz leksykalnych umiejętności autorki. Reasumując, "Żywoty świętych osiedlowych" są umiejętną i nad wyraz dowcipną formą władania językiem polskim przy jednoczesnym, dosyć zdystansowanym a zarazem obiektywnym opisywaniu świata jaki nas otacza.