Beznadziejna sprawa

Siedziała w pierwszym rzędzie naprzeciwko Booka, ściągając na siebie jego uwagę, domagając się uwagi, krzycząc o uwagę. Teraz podniosła rękę wysoko i wypięła dumnie pierś – nie po to, żeby pochwalić się biustem, lecz by wyeksponować czarne litery przydługiego napisu zdobiącego jej białą koszulkę: GDYBYM CHCIAŁA, ŻEBY CZŁONEK RZĄDU INGEROWAŁ W MOJE ŁONO, POSZŁABYM DO ŁÓŻKA Z SENATOREM. Nie ulegało wątpliwości, że jej strój ma być hołdem złożonym tematowi dzisiejszych zajęć z prawa konstytucyjnego: Prawo do prywatności i prawa reprodukcyjne kobiet. Z początku Book był pełen podziwu dla zaangażowania tej studentki w sprawę sprawiedliwości społecznej, jednakże po tym, jak musiał mierzyć się z nią (i z jej koszulkami) oko w oko przez pięćdziesiąt minut cztery razy w tygodniu przez osiem miesięcy z rzędu – a zawsze wtedy machała energicznie ręką, rwąc się do kolejnej wypowiedzi, w której przybliżyłaby swoje poglądy polityczne reszcie studentów – powiew świeżości jakby trochę osłabł. Mimo wszystko pani Garza pozostała jego ostatnią deską ratunku, ilekroć miał kłopoty ze wznieceniem żywej debaty. (Fragment).