Klara i źrebak

- Ciii! - słychać jakiś głos. - Musisz być cicho. Rozglądam się zdezorientowana. Znad krawędzi boksu Miry wygląda mama. Ma potargane włosy i rozognione policzki. - Chodź tu Klaro - szepcze. - Ale podchodź po cichutku. Nagle rozumiem. Serce zaczyna mi bić jak szalone i walić tak mocno, że czuję jego bicie w całym ciele. Niemal nie mam odwagi oddychać. Na drżących nogach podkradam się do boksu Miry i wyglądam znad krawędzi. Nie wiem, ile razy śniłam koszmary o źrebaku Miry. Widziałam go martwego, leżącego na słomie, małego i bezradnego, nie do uratowania. Pani weterynarz nie robiła dużej nadziei, ale może, może się uda...