Sam autor zauważa w nowej książce: Ja z remanentem miałem do czynienia niemal od zawsze, a już na pewno przez długie, długie lata, od dzieciństwa po wiek dojrzały, a nawet przejrzały. Przypadający na początek roku okres remanentów paraliżował życie całego kraju. Niemal wszystkie sklepy były zamknięte przez kilka dni po Nowym Roku, nawet zakup pieczywa czy mleka nastręczał trudności. Jeżeli dodamy do tego remanenty w piekarniach, mleczarniach, masarniach, hurtowniach, a nawet kioskach „Ruchu”, w których kupowało się codzienne gazety, papierosy, chemię gospodarczą i proste kosmetyki – mamy obraz kataklizmu, który obejmował kraj od Tatr po Bałtyk i od Odry po Bug. Nie wiem wprawdzie, jak przeprowadzano remanent w takiej Puszczy Białowieskiej, ale zaręczam, że i tam był, bo inaczej nie wiedzielibyśmy, ile żubrów w tej puszczy żyje. Niebezpieczeństwo remanentu tkwiło ponadto w tym, że przy jego przeprowadzaniu zatrudniona była armia wszelkiego kalibru pracowników, a to powodowało określone poważne skutki, bo w innych miejscach, gdzie byli potrzebni, zaczynało ich gwałtownie brakować. Remanenty ujawniały również efekty niegospodarności, składowiska starych rupieci i wyprodukowanych bubli, które wypadałoby zlikwidować, złomować, zniszczyć – zdjąć ze stanu lub co najmniej przecenić, czyli obniżyć ich wartość. Łatwo powiedzieć! Rzeczywistość była inna. Każde takie działanie niosło niebezpieczeństwo posądzenia o chęć ukrycia czegoś, działania na szkodę lub jeszcze gorzej, osiągnięcia jakichś korzyści. Pozytywną stroną remanentów było odkrycie lub ujawnienie jakichś zapomnianych skarbów. Podobnie było z papierami. Co się w nich nie znajdowało?! – a to z kolei wywoływało refleksję: po co to się kiedyś robiło i co dalej z tym zrobić? Czego tam nie było?! – na pewno nie było porządku.
