Przez ciebie, Drabie!

Pies to nie tylko wielka odpowiedzialność I codzienne spacery. Dla Dzidzi dog Drab był najbliższą sercu istotą, a jego wierne ślepia codziennie wyrażały całkowite oddanie i miłość. Aż do dnia, w którym zaginął. Zrozpaczona Dzidzia po gorączkowych poszukiwaniach odnajduje nie tylko ukochane zwierzę, ale także sprawdzonych przyjaciół i... nową mamę. Drab leżał wyciągnięty na słonecznej plamie. Plama była trochę mała i nie mógł się na niej zmieścić, ale nie chciało mu się ruszać: Dzidzia powinna była przyjść niedługo, a wtedy i tak trzeba będzie wstać; gdyby nie wstał, czułaby się urażona. Śmieszna jest ta cała Dzidzia, potrzebuje dowodów na to, żeby wiedzieć, że on ją kocha. Tak jakby nie było wystarczające, gdyby uderzył parę razy samym końcem ogona o podłogę. Pewno sobie wyobraża, że to łatwo leżąc uderzać końcem ogona o podłogę. A to wcale nie jest łatwo, może nawet trudniej niż stać. Ale Dzidzia nic z tego nie rozumie, chciałaby, żeby tak jak ona co chwila zmieniał nastrój, bez żadnego powodu z rozpaczy wpadał w radość, z radości w rozpacz. Niech na to nie liczy. Drab nie jest trzynastoletnią egzaltowaną dziewczynką z muchami w nosie, jest ciężkim, wielkim, poważnym psem, zna życie, żadnych tam fanaberii.