"Życie Anny Walentynowicz" to książka Tomasza Jastruna, poety, prozaika, felietonisty (pisywał do paryskiej Kultury, Polityki Rzeczpospolitej, Elle) oraz krytyka literackiego, syna poety Mieczysława Jastruna i poetki Mieczysławy Buczkówny, autora takich pozycji jak Bez usprawiedliwienia, Promienie błędnego koła, Na skrzyżowaniu Azji i Europy, Biała łąka, Czas pamięci i zapomnienia, Węzeł Polski, Obok siebie, Miłość-niemiłość, Powitania i pożegnania. W Życiu Anny Walentynowicz, którą w formacie audiobooka czytają Beata Rakowska oraz sam autor (słowo wstępne), a która po raz pierwszy ukazała się w 1985 roku nakładem podziemnej Niezależnej Oficyny Wydawniczej, Jastrun ukazuje losy tytułowej bohaterki, spisane na podstawie jej osobistej relacji, obejmujące okres do 1984 roku. Obecne wydanie jest jednak uzupełnione o wstęp autora, dopisany w styczniu 2011 roku. Anna Walentynowicz jest jedną z najważniejszych postaci wydarzeń z Sierpnia 1980 roku, które doprowadziły do powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność". Urodziła się w 1929 roku w Równem na Wołyniu. W 1950 roku, po ukończeniu kursu spawaczy, rozpoczęła pracę w Stoczni Gdańskiej, a w 1970 roku brała udział w protestach na Wybrzeżu. Od 1978 była członkiem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Kolportowała prasę niezależną, pisała artykuły dla "Robotnika Wybrzeża", udostępniała również swoje mieszkanie opozycji jako punkt kontaktowy. Poza działalnością zawodową i związkową, opiekowała się i pomagała ludziom chorym i starszym. Rozwiązanie przez zarząd Stoczni Gdańskiej umowy o pracę z Anną Walentynowicz stało się jedną z bezpośrednich przyczyn wybuchu strajku w sierpniu 1980 roku. W okresie stanu wojennego była 3-krotnie internowana, później zaś wielokrotnie zatrzymywana na "48 godzin". Zdecydowanie sprzeciwiła się idei i uzgodnieniom "Okrągłego stołu". W 2006 roku została odznaczona Orderem Orła Białego. Zginęła 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie prezydenckiego Tupolewa Tu-154 pod Smoleńskiem.
