Dzieje Tristana i Izoldy

Starofrancuski romans rycerski z ok. XII - XIII w., oparty na podaniach celtyckich (VI - III w. p.n.e.), którego treścią jest bardzo znana w średniowiecznej Europie historia burzliwej miłości Izoldy, żony króla Kornwalii i Tristana, rycerza tegoż króla. Tristan, wysłany do eskorty młodej królowej, i Izolda Jasnowłosa przypadkowo wypijają napój miłosny i burząc zasady honoru zakochują się w sobie. Świadomi zła zdrady próbują zwalczyć w sobie tę miłość, jednak okazuje się ona silniejsza od wszystkich argumentów rozumowych. Liczne perypetie i ścieranie się namiętności doprowadzają ich w końcu do śmierci. Miłość w utworze została przedstawiona jako potężna namiętność, która nie poddaje się racjonalnym analizom, wymykając się spod jakiejkolwiek kontroli. Jest uczuciem silniejszym od woli kochanków, którzy stają się wobec niej bezradni. Zmusza ich do łamania panujących zasad, do dokonywania wyborów, choć na dobrą sprawę siła czarodziejskiego napoju nie daje im jakiegokolwiek wyboru. Choć kochankowie mają świadomość tego, że zdradzają i oszukują (Tristan swego króla, a Izolda prawowitego męża) to jednak nie są w stanie nic na to poradzić, są bezsilni wobec przeznaczenia. Spotykają się potajemnie, kłamią, chwytają się każdego sposobu, aby spędzić ze sobą jak najwięcej czasu. Wypity przez pomyłkę napój miłosny skazał ich na życie przepojone cierpieniem, bólem i poczuciem winy. Płacą wysoką cenę za chwile rozkoszy. Miłość kochanków, skazana na ziemi na klęskę, zatriumfowała po ich śmierci. Głóg wyrastający z grobu symbolizuje nierozerwalną więź łączącą Tristana i Izoldę oraz potęgę miłości, która jest wieczna.