Na starość:

Książka dotyczy badań nad tematem starości w literaturze polskiej, od połowy lat 90. XX wieku po dziś dzień. Rozważania dotyczące kontekstów kulturowych tematu łączą się z próbą rozpoznania korzeni nowoczesnych wariantów tekstowego istnienia odwiecznej opozycji starość – młodość. Interpretacje utworów z lat 80., kiedy temat zaczął być rozpoznawalną tendencją literacką, poprzedzają rozważania dotyczące specyfiki przemian jego realizacji po przełomie roku 1989. W książce poruszony został problem odmienności współczesnych strategii kreowania obrazów starzenia się jednostek i społeczeństw, znajdujący odzwierciedlenie w polskiej literaturze najnowszej, jak i zagadnienie kryzysowego postrzegania człowieka i świata w kulturze XXI wieku, szczególnie naznaczonej schyłkowością i rozpadem.