Zmiany wyobrażeń mieszkańców Łodzi o przestrzeni miasta

Łódź jest przykładem miasta, którego społeczny, subiektywny obraz bardzo długo obciążony był tzw. syndromem złego krajobrazu miejskiego ukształtowanego przez proces gwałtownej industrializacji w drugiej połowie XIX w. Powszechnie, zarówno w badaniach mieszkańców, jak i osób z zewnątrz panowała negatywna opinia o Łodzi jako mieście fabryk, biednej klasy robotniczej, brudnym i zaniedbanym. Po upadku przemysłu włókienniczego lokalne władze próbują zmienić oblicze miasta. Poszukuje się innych dróg rozwoju w dziedzinie nowoczesnych technologii, w sferze nauki, kultury, w branży turystycznej. Zmieniać powinno się zatem także doświadczanie Łodzi i jej wyobrażenia w świadomości mieszkańców i gości, czyli nowe „metapolis”. Problematyka podejmowana w książce mieści się w szeroko pojętej geografii społecznej miast. Badania behawioralne pozwalają lepiej zrozumieć rolę i miejsce człowieka jako osoby w przestrzeni miejskiej. Poruszane w książce zagadnienia mieszczą się również w nurcie socjologii miasta, psychologii środowiskowej, a także w teorii urbanistyki i architektury. Podjęcie dyskusji na temat wizerunku Łodzi zbliża tę problematykę także do zagadnień marketingu terytorialnego. Zakres rzeczowy książki obejmują zmiany realnej przestrzeni i wyobrażeń Łodzi oraz ich wzajemne relacje, a także działania podejmowane przez samorząd lokalny w celu kształtowania wizerunku miasta w nowej rzeczywistości społeczno-gospodarczej. Publikacja zawiera również wyniki badania kształtowania subiektywnego obrazu Łodzi w świadomości mieszkańców.