Majster Bieda czyli Zakapiorskie Bieszczady

Każda epoka ma swój własny obyczaj i ład, śpiewał Bułat Okudżawa. Ten bieszczadzki obyczaj i ład – zwany nie wiedzieć czemu zakapiorskim – odchodzi powoli wraz z ludźmi, którzy go współtworzyli. Kiedy żyli bywało różnie, bo codzienność ma to do siebie, że bywa czasem dobra, czasem bolesna, a bywa, że i zła. Lecz kiedy usiedli już na skraju niebiańskiej połoniny, odczuwało się ich brak. A znaczy to tyle, że byli ważni, zwłaszcza ważni dla Bieszczadu. Ci najtwardsi, najbardziej niepokorni, ci z popapranymi życiorysami stworzyli legendę powojennych Bieszczadów. Stali się może nie tyle solą tej ziemi, co jej gorzałką i zagrychą, bo nie dla poprawienia smaku dobry Bóg ich tu przysłał, ale by wszystkimi kolorami tęczy zachwaścili tę krainę nieustannej kontestacji. Tu niemal każdy z nich na swój sposób był czy też nadal jest „majstrem biedą”. Tych, którzy wykreowali współczesny bieszczadzki folklor, ubywa jednak z każdym rokiem. Wielu przeniosło się już na niebieskie połoniny, wielu ucywilizowało. Ostatni to zatem czas, by utrwalić w pamięci ten odchodzący coraz bardziej w przeszłość świat bieszczadzkich zakapiorów, ludzi niepokornych, czasami wręcz buńczucznych, poszukujących wolności absolutnej i kierujących się własnym systemem wartości.