Jedźmy, wracajmy

Jak w całej dotychczasowej twórczości Włodzimierza Odojewskiego, jego bohaterowie, przebywając na emigracji bądź podróżując do krainy dzieciństwa, nie potrafią uwolnić się od ciężaru tragicznej przeszłości. Powraca ona w scenach z okupacji sowieckiej i niemieckiej, zawisa grozą katastrofy na wspomnieniach dziecka, a w pamięci dorosłych odciska się jako kres świata kruchej, ziemiańskiej sielanki. Przejmująco ukazane zostały przez pisarza konsekwencje zniewolenia umysłów i postaw po roku 1945. Wielką siłą prozy Odojewskiego jest styl, pełen subtelnych analiz, nowoczesny, łączący poetycką precyzję z rozlewnością zdania.