Komentarze do fotografii z perspektywy półwiecza, które minęło od pierwszego wydania tomu, można czytać jako zapowiedź naszych czasów, bowiem ta książka poetycka oferuje nam poezję krytycznie penetrującą wszelkie możliwe fałsze językowe, jak i manipulacje, związane z wizualizacjami i semantycznymi nadużyciami słów. Poziom artystyczno-myślowy Komentarzy do fotografii jest wysokiej próby. Prawdę mówiąc, ten poemat nie ma równych sobie w poezji polskiej. Owszem, wpisuje się w tradycję twórczości poetyckiej opartej na korespondencji sztuk, a szczególnie tej, która nawiązuje do obrazu, rysunku, malarstwa, fotografii itp. Wirpsza grę między słowem a zdjęciem doprowadził do perfekcji artystyczno-filozoficznej (warto zauważyć, że w literaturze najnowszej rola fotografii w kształtowaniu narracji czy obrazu lirycznego należy do charakterystycznych rozwiązań pisarskich, a mimo to żaden z poetów nie dorównał Autorowi Gry znaczeń). Polszczyzna w tej poezji odsłania się najmniej jako język uczuć czy komunikacji codziennej, lecz jako język, który potrafi nazywać trudne do uchwycenia zjawiska, procesy, wyglądy ze względu na to, że znajdują się one w permanentnym stanie migotliwości semantycznej. Komentarze do fotografii są świetnym „podręcznikiem” mądrej nieufności, filozoficznej podejrzliwości, a także racjonalnego krytycyzmu wobec języka i tego, co się widzi, ale również wobec własnego trybu poznawania. Można by powiedzieć, że książka Wirpszy organizuje wyobraźnię i rozum na potrzeby człowieka wolnego i zdolnego do życia w demokracji. Autor eseju Polaku, kim jesteś? w poezji pozostaje wierny swej pasji społecznej (zaangażowanie nie konotuje tu negatywnych skojarzeń).
