Poezje wybrane

Miałam nadzieję, że romantyczne wiersze Williama Blake’a zachwycą mnie na równi z utworami jego nieco starszego, mieszkającego po sąsiedzku w Szkocji kolegi po piórze, Roberta Burnsa. Nadzieje okazały się płonne. Nie poczułam mięty do poezji Blake’a. • Motywy i tematy oraz nastrojowość zawarte w większości tych wybranych poezji nie wzbudziły mojego zachwytu, nie porwały i nawet nie zaciekawiły. Były wiersze, które odczułam bardziej, ale potężna większość po prostu mnie nużyła. • Z tych, na które zwróciłam uwagę, jest ten zatytułowany: • „Gruda i kamyk”. • „Miłość nie szuka nigdy siebie • Ani o siebie ma staranie; • Miłowanemu tworzy niebo • I tam, gdzie piekieł są otchłanie. • Tę pieśń śpiewała gruda gliny • Deptana bydła racicami; • Lecz ze strumienia kamyk mały • Tymi zaćwierkał jej słowami: • Jedynie siebie miłość szuka; • Dla swego szczęścia i rozkoszy • Miłowanego spętać pragnie; • Wbrew niebu mury piekieł wznosi”.