Charlotte Street

Tymczasem dostajemy historię, w której poznajemy kolejne wzloty i upadki (cześciej te drugie) niejakiego Jasona Priestleya. Nazwisko brzmi znajomo? Na pewno, przynajmniej dla niektórych, ale to nie o tego Jasona chodzi. Nasz bohater jest byłym nauczycielem (odszedł ze szkoły po tym, jak jakiś nastolatek strzelał do niego z wiatrówki w czasie lekcji), pracuje na zlecenie w redakcji "London Now", gdzie publikuje swoje recenzje z różnych wydarzeń kulturalnych. Ponadto od jakiegoś czasu jest sam, jego eks jest w nowym związku, a Jason mieszka w wynajętym pokoju u swojego najlepszego kumpla, Deva. Pewnego dnia na tytułowej Charlotte Street spotyka dziewczynę w niebieskim (sic! - okładka) płaszczu i z czerwoną torebką. Tajemnicza nieznajoma upuszcza aparat i Jason nie zdążył go jej oddać. Od tej pory obraz dziewczyny zacznie go prześladować i postanowi za wszelką cenę ją odnaleźć. Pierwszym zaś krokiem powinno być wywołanie zdjęć z jednorazowego aparatu... To w sporym skrócie zarys fabuły, choć szczerze mówiąc, akcja tej powieści nie należy do zawrotnych. Książka jest o facecie, który wydaje się być życiowym nieudacznikiem, podobnie jak jego kolega. Obaj nie osiągnęli zbyt wiele w życiu i tak naprawdę przez cały czas wylewają tylko swoje żale i frustracje. "Charlotte Street" to raczej męska książka, choć nie oznacza to, że nie przeznaczona dla kobiet. Jest napisana przez mężczyznę, a więc możemy poobserwować londyńską rzeczywistość męskim okiem. Dowiemy się jak londyńczycy postrzegają Polaków i które z naszych specjałów im smakują, a które nie. Będziemy też świadkami, jak Dev uczy się piosenki Krzysztofa Krawczyka, aby zaimponować polskiej kelnerce.