Na wieczór swego życia przyjdź z własną lampą

"-Niech mi pani poda lampę. Wzięłam jakiś wątło tlący się ogarek... naftową kuchenną lampę z płaskim knotem i podałam jej. - Niech mi ją pani zawiesi nad głową. Ale że stała na środku pokoju i nie było na nią żadnej ściany, zawiesiłam lampę po prostu w powietrzu. Utrzymała się. Patrzyłam ze zdziwieniem. - Ale kim pani jest? - zapytałam. wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się niechętnym grymasem starości. - No, po prostu przyszłam - powiedziała i nagle rozpłynęła się -- Moja głowa leżała wygodnie na poduszce. Nie byłam zupełnie rozbudzona i wciąż jeszcze widziałam przed sobą tę twarz. zasypiając, nie zgasiłam widać mojej ruchomej nad tapczanem lampy, bo prosto w zamknięte powieki uderzało światło. Była jeszcze noc. Jakiś głos tuż nade mną powiedział: "Na wieczór swego życia przyjdź z włąsną lampą" (Joseph Joubert)..." [okładka}