W chorale jest wszystko:

"Proponujemy więc coś na kształt przewodnika po chorale - ambitnego i pokornego zarazem. Przewrotnie byłby on w tym ekstremalny - tak, gdy chodzi o proponowane tezy, jak i o sposób ujęcia tematu. Pewne sformułowania mają charakter bezkompromisowy, nieco nawet prowokacyjny. Powód? Co tu dużo mówić - mają one być, nieco może i rozpaczliwym, wołaniem o pamięć o chorale, o przejęcie się nim i przywrócenie należnego mu miejsca. Wyraża się to podejście też w metodzie patrzenia na temat i jego opisywania polegającej na jednoczesnym stosowaniu rozmaitych, nieraz może i zaskakujących optyk. Chodzi tu po prostu o wyjście za wszelką cenę z postrzegania chorału jedynie z perspektywy kościelnej kruchty. Czy jednak jest to możliwe - czy potrzebne? Czyż chorał jako własny śpiew Kościoła nie powinien pozostać właśnie w Kościele i tam dopiero być odkrywany? Na pewno tak. I, metodycznie rzecz biorąc, nie da się w pełni zrozumieć i doświadczyć chorału, będąc poza Kościołem. Póki co taką możliwość ma jednak niewielka, a nawet coraz mniejsza garstka osób. Chorał zaś - jako zjawisko kulturowe, czysto muzyczne - jest coraz silniej i szerzej obecny poza Kościołem. Jesteśmy więc w sytuacji pewnego rozdarcia - na swój sposób także ekstremalnej! Kto wie, czy właśnie w tej „zewnętrznej” przestrzeni nie rozstrzygają się losy tożsamości chorału i prawdy o jego sensie czy tradycji? A może, w konsekwencji - także rozdarcia istniejącego w naszych czasach między kulturą a wiarą (i teologią) . Tym bardziej potrzeba ekstremalnie wyrazistych i daleko sięgających sformułowań! Póki chorał budzi jeszcze zainteresowanie, w jakichkolwiek kręgach by się to nie działo." (Z Wprowadzenia)