Król Lear

„Król Lear” to tragedia, której autor nie szczędzi nam chyba żadnej prawdy na temat ludzkiej małości i podłości, ale też równie jasno pokazuje krystaliczną szlachetność ludzi lojalnych, wiernych i bezinteresownie sprzeciwiających się złu. Bohaterem tytułowym jest wiekowy monarcha. Jak to nieraz mistrz William przedstawiał, ludzie doświadczeni, zaprawieni w bojach z przeciwnikami potrafią popełnić prosty, szkolny, jak to się mawia, błąd, którego konsekwencje są straszne. Lear postanowił wycofać się ze sprawowania władzy i podzielić królestwo między córki i ich mężów. Przez trudny do zrozumienia kaprys obdarował hojnie Gonerylę i Reganę, a ulubioną Kordelię zdecydował ukarać. Dlaczego? Nie chciała, jak starsze siostry, wypowiedzieć formułki zapewniającej ojca o miłości do niego. W „Hamlecie” tytułowy bohater podobnie gardził demonstracjami uczuć na pokaz. Co gorsza, przyszła żona króla Francji oświadczyła, że po ślubie swoje serce będzie musiała sprawiedliwie i po równo podzielić między dwóch najważniejszych mężczyzn. I tu do akcji wkroczył mądry i przezacny hrabia Kent, próbując powstrzymać władcę przed popełnieniem błędu. Spotkały go za to: srogie upomnienie, a potem kara wygnania. Nie wahał się jednak postawić życia na jedną kartę, by chronić swego pana.