Kochając syna

• 

  Iska
  Muszę przyznać, że była to według mnie najmniej emocjonująca powieść Lisy Genovy z tych dotychczas wydanych. Z całą pewnością to bardzo niesamowicie mądra historia, przy której można się wzruszyć. Książka opowiada o dwóch kobietach obecnie żyjących na wyspie Nantucket, których losy zbiegły się w pewnym momencie ze sobą w sposób nieoczekiwany, ale czy tak do końca zupełnie przypadkowy? Jedna z nich to Beth, matka trójki dziewcząt, którą przed momentem mąż zdradził i która zupełni nie wie jak ma sobie z tym poradzić. Oddaje się zatem w wir pisania...Druga z nich to Olivia rozwódka, która nie potrafi się odnaleźć w obecnej rzeczywistości po stracie swego ukochanego synka Anthonego (chłopca z autyzmem). Ta z kolei w ucieczce przed ciągłym rozp­amię­tywa­niem­ oraz rozdrapywaniem jeszcze dobrze niez­abli­źnio­nych­ ran zaczyna pasjonować się fotografią. W pewnym momencie Olivia wyświadcza Beth pewną przysługę, odtąd kobiety nawiązują ze sobą stały kontakt... Po jakimś czasie Olivia ma zaszczyt jako pierwsza przeczytać powieść napisaną przez Beth... Po przeczytanej lekturze Olivi wydaje się, że głównym bohaterem książki Beth jest postać jej nieżyjącego synka. Czy aby na pewno? Dzięki dziwnemu zbiegowi okoliczności Olivia i Beth pomogły sobie nawzajem w udzieleniu odpowiedzi na stawiane nieprzerywanie trudne pytania dotyczące ich przeszłości, jak i przyszłości. Genova po raz kolejny w swej powieści podjęła temat samotności, odnajdywania sensu życia oraz ludzkiej wytrzymałości. Szkoda tylko, że tym razem czytając jej książkę odnosi się wrażenie, że wątek główny dotyczący historii autystycznego dziecka został "zepchnięty" nieco na plan dalszy w wyniku tak szeroko na wstępie przedstawionej historii rodziny, która w zasadzie powinna "grać drugie skrzypce". Mimo to warto jest jednak sięgnąć po tą lekturę.

Brak wątków