Biblioteka "Toposu": Jest tylko gradobicie i deszcz perseidów

Od zawsze wiedziałem, że śmierć wiersza rymowanego i sylabotonicznego została ogłoszona przedwcześnie. Postmodernizm otworzył drogę wszelkiego typu nieregularnościom i eklektyzmom, toniemy w tym języku po uszy i właśnie w takim otoczeniu dobry wiersz rymowany staje się powiewem świeżego tonu. Niełatwo temu sprostać, bo rzeczywiście miary regularne są uschematyzowane, jednak język ma to do siebie, że znajdzie wyjście z każdej sztampowej pułapki. To udowodnił Mieczysław Machnicki w roku 2013 tomikiem Lawa się nasadza skorupa ciemnieje wydanym w Bibliotece „Toposu”. Najnowszy tomik pt. jest tylko gradobicie i deszcz perseidów to ciąg dalszy tego „eksperymentu”. O tym pierwszym tomiku m.in. pisałem: Piękne obrazy, skojarzenia i domysły ustanawiają osobliwość tego tomiku. Obsesyjnie tanatologicznego, ale i witalnego, mrocznego, lecz też zapisanego z cudna nutą lekkości i dowcipu, protestującego przeciw ciemnemu przeznaczeniu, ale i stoickiego. W ten sposób tekst równocześnie jest uszeregowany w wielowiekowym „ciągu literackim”, ale na tyle zindywidualizowany, że niepowtarzalny. Tu triumfuje równowaga doznania osobistego z „metafizyką zbiorową”. W sporej mierze to, co pisałem przed rokiem odnosi się i do nowego zbioru. Machnicki bowiem nadal zajmuje się sytuowaniem jednostkowego ego w żywiołach i mocach, jakie nad nim tworzą biocenozę bytu. [latarnia-morska.eu]