Jaka może być szkoła?

Konstruktywny postmodernizm charakteryzuje się tym, że za podstawę przyjmuje równoważność poszczególnych zjawisk, które w swej różnorodności traktowane są jako godne uwagi w jednakowym stopniu. Dlatego oczywiste wydaje się to, że dzieci, będąc równie ważne jak osoby dorosłe, są od samego początku pełnowartościowymi ludźmi i niepotrzebna jest tutaj żadna interwencja, nawet ze strony szkoły. Autor odpowiada na pytanie, jakie konsekwencje mogą wynikać dla szkoły ze spojrzenia na człowieka z postpedagogicznej perspektywy. Odnosząc prawa człowieka do dzieci szkolnych, dochodzi do fascynujących odkryć związanych ze szkołą przyszłości. Szkole – tu i teraz – daje on impuls do wprowadzenia postmodernizmu w jej codzienność. Rodzicom udziela porad opartych na wnikliwej analizie i praktyce, aby potrafi li redukować stres związany z kontaktem ze szkołą oraz łagodzić i leczyć cierpienia swych dzieci. Nauczycielom proponuje nowy rodzaj samorozumienia, który pozwala zerwać więzy sztywnej roli i pomaga w wyczerpującej pracy. Czytelnik dostrzeże tutaj siłę i odwagę nauczyciela, które sprawiają, że klasa szkolna staje się znacznie bardziej przyjazna dzieciom. W książce Jaka może być szkoła? dochodzi do spotkania wizji i rzeczywistości. Myślę, że istotę twórczości pedagogicznej Schoenebecka, mocno osadzonej w filozofii, najlepiej oddaje Bogusław Śliwerski, który stwierdza, że chodzi przede wszystkim o zdobywanie szeroko pojętej samowiedzy, a nie o wzajemną eliminację racji i udowadnianie wyższości własnych argumentów, teorii czy doświadczeń. Gorąco zachęcam czytelnika do lektury książki, którą przenika głęboka troska o to, aby dziecko i nauczyciel mogli jak najczęściej spotykać się na płaszczyźnie osobowej. Tylko wtedy szkoła i jednocześnie rodzina będą mogły skutecznie zapobiegać wszelkim działaniom zmierzającym do uczynienia z nich narzędzi „produkcji” osobowości autorytarnych. Andrzej Murzyn