Tożsamość kulturowa Polaków z Kazachstanu w kontekście tendencji globalizacyjnych

We wstępie autorka podejmuje próbę uzasadnienia podjęcia tematu, rozpoczynając od pytań egzystencjalnych, problemów globalnych, przechodząc następnie do lokalnych. Następnie, w czterech rozdziałach prezentuje zagadnienia teoretyczne, metodologiczne i efekty realizacji przyjętej metody badań. Pierwszy rozdział koncentruje się na przedstawieniu podstawowych pojęć, odwołujących się do bogatej, interdyscyplinarnej literatury. Tożsamość rozumiana jest tu jako nieustanny proces kształtowania identyfikacji kulturowej Polaków z Kazachstanu, którzy są ludźmi pograniczna w trzech pokoleniach. Autorka skupiła się zatem na aspekcie terytorialnym – przesiedlenia do Kazachstanu i aspekcie czasu osiedlenia. Jego istotą jest twórczy wysiłek łagodzący napięcia i sprzeczności między elementami stałymi, odziedziczonymi, a elementami zmiennymi, nabywanymi, wynikającymi z interakcji i doświadczeń uczestnictwa w innej kulturze i strukturach społecznych, uczestnictwie w świecie globalnym. W rozdziale drugim ukazano politykę Rosji i ZSRR wobec ludności polskiej, deportacje Polaków z terenów kresów wschodnich (obecnej Ukrainy), odradzanie się kultury polskiej wraz z procesem kształtowania się suwerennego Kazachstanu. Autorka zwraca także uwagę na problemy edukacji osób deportowanych i zmiany, jakie nastąpiły po rozpadzie ZSRR, gdy w Kazachstanie ujawniło się około 130 narodowości. W rozdziale trzecim przedstawiono metodologię badań własnych, do której zalicza się badania narracyjno-biograficzne. Autorka konstruuje tożsamość człowieka pogranicza poprzez bezpośrednie dotarcie do tego środowiska. W ostatnim rozdziale zaprezentowano historię życia osób z „pokolenia dziadków”, gdzie zostały wskazane takie obszary tożsamości jak religia, język, świadomość narodowościowa. [tezeusz.pl]