Piśmiennictwo zakonne w dobie staropolskiej

Piśmiennictwo zakonne doby staropolskiej, czyli począwszy od średniowiecza aż do kresu baroku, zwraca uwagę znacznym zróżnicowaniem, wielonurtowością, jak też interdyscyplinarnością. Z tego względu zajmują się nim badacze reprezentujący rożne dyscypliny i specjalności naukowe. Siłą rzeczy więc czego innego szukać będzie w piśmiennictwie zakonnym historyk, literaturoznawca, językoznawca, bibliolog, teolog, archeolog, historyk sztuki czy filozof. Tom monograficzny ma pokazać bogactwo piśmiennictwa zakonnego. Stanowi w zasadzie pierwszą próbę syntetycznego ujęcia tak rozległego obszaru piśmiennictwa. Artykuły tomu zawierają analizy wybranych dzieł: ze zbiorów bibliotek reformackich, kapucyńskich, dominikańskich, cysterskich, dominikańskich, działalności wydawniczej lwowskich jezuitów oraz analizy wybranych wątków z dzieł Diega de Estella.