Jądro szaleństwa

Dziełu Arrabala od początku towarzyszy atmosfera sensacji. Jest to twórczość pełna obsesyjnego erotyzmu, skrzywionych reminescencji z dzieciństwa i fantastycznych obrazów, przywodzących na myśl dzieła Rimbauda i surrealistów. Jest jednocześnie pełna osobliwej poezji, która każe rozpatrywać osobowość autora w płaszczyźnie nieskończenie szerszej, niż to sugerują jego interpretatorzy, hołdujący uproszczonemu freudyzmowi. Znany krytyk francuski, Jean-Luc Déjean, pisze: "Arrabal szokuje w dobrej wierze. W jego dziwactwach wyraża się ogromny talent. Trzeba go przyjąć, takim jakim jest, lub odrzucić. Lecz jak odrzucić, czując, że jest to wielki - i prawie jedyny - spadkobierca surrealistów?".