Etyka nikomachejska

Etyka nikomachejska nie została wydana za życia Arystotelesa. Nie miała też wówczas postaci jednolitego traktatu, stanowiąc zbiór wykładów. Tytuł Etyki nikomachejskiej pochodzi od Nikomacha, syna Arystotelesa, który około 300 p.n.e. dokonał jej podziału na X ksiąg i wydał ją. W niektórych przekładach Etyki na współczesne języki powielany jest tytuł łacińskiego przekładu Ad Nicomachum, co jest błędne z uwagi na kompilację i wydanie dzieła po śmierci autora, jak i fakt że w IV wieku p.n.e. nie istniał zwyczaj dedykowania utworów. Struktura nadana dziełu przez Nikomacha czyni je niespójnym. Poszczególne księgi nie są podzielone według zagadnień, natomiast omawiają dwa odrębne tematy (jak księga VII mówiąca o opanowaniu i o przyjemności), bądź przeciwnie - jedno zagadnienie rozbite jest pomiędzy dwie księgi (jak traktat o cnotach podzielony pomiędzy księgi VIII i IX). Umieszczenie w Etyce nikomachejskiej podobnych, a jednak rozbieżnych między sobą tekstów, jak dwie niezależne od siebie rozprawy o przyjemności (ks. VII, 11-14 i ks. X, 1-5) wskazuje, że kompilator posługiwał się pismami Arystotelesa z różnych okresów jego twórczości.