Problemem badawczym niniejszej książki jest analiza środków i metod oddziaływania USA w postzimnowojennej fazie bliskowschodniego procesu pokojowego, trwającego w latach 1991-2000: w październiku 1991 roku doszło do zorganizowania konferencji międzynarodowej w Madrycie, która zainicjowała arabsko-izraelskie rozmowy pokojowe; natomiast we wrześniu 2000 roku wybuchło antyizraelskie powstanie palestyńskie, zwane intifadą II, które spowodowało ich załamanie. Tezą autorki jest stwierdzenie, że w bliskowschodnim procesie pokojowym, w latach 1991-2000, USA stosowały szeroki wachlarz środków i metod oddziaływania wobec uczestników tego procesu, a ich efektywność zależała nie tylko od adekwatności doboru do celu, jakim było ostateczne i trwałe rozwiązanie konfliktu arabsko-izraelskiego, ale również od intensywności i dynamiki ich stosowania oraz od rodzaju reakcji adresatów na stosowane wobec nich środki i metody. Celowi zapewnienia efektywnego rozwiązania problemu badawczego i weryfikacji postawionej tezy podporządkowano strukturę monografii, składającą się z siedmiu rozdziałów. Podstawę źródłową książki stanowią przede wszystkim oficjalne dokumenty poszczególnych organów władzy państwowej USA, głównie Departamentu Stanu, prezydenta oraz Departamentu Obrony, a także instytucji państwowych Izraela, krajów arabskich, bezpośrednio zaangażowanych w konflikt oraz dokumenty wypracowane przez organizacje międzynarodowe, takie jak: Organizacja Narodów Zjednoczonych oraz Unia Europejska. W monografii wykorzystano również bogatą literaturę przedmiotu, której wykaz został umieszczony w bibliografii. Najbardziej przydatna okazała się literatura anglojęzyczna, ale autorka sięgnęła również do publikacji w językach: polskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim, pisanych przez osoby różnej narodowości, w tym również Arabów i Żydów. Pozwoliło to na zaprezentowanie różnych punktów widzenia i zachowanie rozwagi w ocenie faktów.
